Της Ζαχαρουλας Γκριελα
Μέλους Πολιτικής Επιτροπής ΝΔ
Δικηγόρου
Μεγάλη συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για το νομοσχέδιο που
αναμένεται να καταθέσει η Κυβέρνηση προς ψήφιση, σχετικά με το γάμο
ομοφυλοφίλων. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που μπορεί να πει κανείς ότι η συζήτηση
παραμορφώνει την πραγματική διάσταση του θέματος.
Στην Ελλάδα, ήδη με το άρθ. 14 §3 ν. 344/76, αναγνωρίστηκε η αλλαγή
φύλου, ως δικαίωμα του ατόμου για τη διόρθωση των στοιχείων της ληξιαρχικής
πράξης γεννήσεώς του και λοιπών νομιμοποιητικών εγγράφων. Ηταν η πρώτη φορά
που ο νομοθέτης μίλησε για «αλλαγή φύλου».
Επίσης από το 2015, με το Ν. 4356/2015 ο οποίος τροποποίησε το Ν. 3719/2008,
δόθηκε για πρώτη φορά στα ομόφυλα ζευγάρια η δυνατότητα να συνάψουν μεταξύ
τους το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης», το οποίο συντάσσεται ενώπιον
Συμβολαιογράφου και προσομοιάζει με τον θεσμό του γάμου, καθώς δίνει στα
συμβαλλόμενα μέρη δικαιώματα, όπως αυτά δίδονται εκ του νόμου και στους
συζύγους, δηλαδή κληρονομικά, συμμετοχής στα αποκτήματα, ενώ από το 2017
αναγνωρίζονται και κατοχυρώνονται δικαιώματα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά,
που πριν δεν αναγνωρίζονταν.
Ενώ λοιπόν, με το σύμφωνο συμβίωσης λύθηκε κάθε θέμα που αφορά τις μεταξύ του
ομόφυλου ζευγαριού σχέσεις, εν τούτοις, δεν αντιμετωπίστηκε το θέμα των παιδιών
των ζευγαριών αυτών, όταν θέλουν να δημιουργήσουν δική τους οικογένεια. Ετσι,
στην περίπτωση αυτή, μεταβαίνουν στο εξωτερικό, όπου, είτε υιοθετούν είτε
αποκτούν τέκνο με δικό τους γενετικό υλικό, με τη βοήθεια της υποβοηθούμενης
αναπαραγωγής και χρησιμοποιώντας (όταν πρόκειται για δύο άνδρες), παρένθετη
μητέρα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Επίσης, στον Αστικό Κώδικα, υπάρχουν διατάξεις του οικογενειακού δικαίου, που
αναφέρουν ρητά ότι δεν αποτελεί κριτήριο για την ανάθεση ή μη της επιμέλειας
ανηλίκου τέκνου σε γονέα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός του. Στην ίδια
κατεύθυνση κινείται και η νομολογία των δικαστηρίων μας.
Καθώς δεν προβλέπεται στην Ελλάδα τι γίνεται με τα παιδιά που αποκτούν με
οποιονδήποτε τρόπο τα ομόφυλα ζευγάρια, γεννώνται μία σειρά από ζητήματα για
την καθημερινότητα αυτών των παιδιών, στη χώρα μας.
Σε μία πολιτισμένη δημοκρατική χώρα λοιπόν, η Κυβέρνηση και εμείς οι ίδιοι
οφείλουμε να προστατεύουμε τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, χωρίς να
διακρίνουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κατηγορίες και να αποφασίζουμε ποια θα
προστατεύουμε και ποια όχι. Οταν μάλιστα, σύμφωνα με τις έρευνες, 1 στους 3 είναι
ομοφυλόφιλος, καταλαβαίνουμε ότι δεν αφορά το θέμα τόσο μικρή κατηγορία
ανθρώπων, ώστε να είναι αμελητέα τα προβλήματά τους ιδίως, όταν αυτά έχουν να
κάνουν με τα δικαιώματα και το συμφέρον ανηλίκων τέκνων.
Επομένως, η Κυβέρνηση, αποφάσισε να ρυθμίσει νομοθετικά μία κατάσταση που
αποτελεί πραγματικότητα στην κοινωνία, όσο κι αν αποφεύγουμε για χρόνια να
αποδεχθούμε ότι υπάρχει.
Εν τέλει, δεν επιδιώκει να διαμορφώσει μία κοινωνική κατάσταση, αλλά υποχρεούται
να τη ρυθμίσει.
Με την ίδια λογική και αναγκαιότητα της προστασίας των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων, είμαι σίγουρη ότι η Κυβέρνηση θα βρει αποτελεσματικές λύσεις σε
όλα τα κοινωνικά προβλήματα, όπως στο μείζον εθνικό πρόβλημα της
υπογεννητικότητας, ιδίως όταν πρόσφατη έρευνα έδειξε, ότι ολόκληρο το έτος 2023
γεννήθηκαν μόλις 72.000 παιδιά στην Ελλάδα.
