Πώς και γιατί φτάσαμε στη δικτατορία των δικαιωματιστών και της woke ατζέντας; Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα μετά την περίοδο του παγκόσμιου εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού, βιώνουμε μια μορφή «ολοκληρωτισμού» που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «δικτατορία των δικαιωματιστών» ή της woke ατζέντας. Αποτελεί, πραγματική μορφή ολοκληρωτισμού, δεδομένου ότι στηρίζεται στην κλασική αντίληψη των απολυταρχικών καθεστώτων: – ομογενοποίηση – ομοιομορφία απόψεων, – ύπαρξηαστυνομίας της σκέψης και μηχανισμών λογοκρισίας (ιδίως με τον κυνήγι μαγισσών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και τις αβάσιμες διώξεις που υφίστανται όσοι διαθέτουν αντίθετη γνώμη), – περιορισμοί της ελευθερίας της έκφρασης και δημιουργία μηχανισμών εξόντωσης της (ποινικοποίηση μέσω της διασποράς ψευδών ειδήσεων, θέσπιση αντιρατσιστικών νόμων που ουδεμία σχέση έχουν με τον σκοπό που επιδιώκουν να προωθήσουν). Έτσι, η οποία διαφορετική άποψη που μπορεί κάποιος να διατυπώσει και να εκφράσει σε κοινωνικά, οικονομικά αλλά και εθνικά θέματα, αν δεν είναι σύμφωνη με το ιερατείο της νεοταξικής, διεθνιστικής και πολυπολιτισμικής Δύσης και του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου οικονομικού μοντέλου, σε καθιστά συλλήβδην ρατσιστή, ομοφοβικόκαι εθνικιστή. Για την μετα-οργουελιανής κοπής νέα τάξη πραγμάτων είσαι αντικειμενικά ένοχος όταν παρεκκλίνεις από τα κελεύσματα της νέας εποχής. Το χειρότερο όμως είναι πως στα κράτη της Δύσης και στην Ελλάδα δια των εδώ αντιπροσώπων τους, έχουμε φτάσει στο σημείο να ποινικοποιείται η ελεύθερη σκέψη, να διώκεται η όποια πατριωτική στάση. Για παράδειγμα, αν και βασικό στοιχείο του αντιρατσιστικού είναι η προτροπή σε βία, κινδυνεύεις ακόμη και αν είσαι βουλευτής (που δεν διώκεται για γνώμη που εξέφρασε στο πλαίσιο άσκησης των καθηκόντων του) να μπορείς βρεθείς υπόλογος στη δικαιοσύνη, απλά επειδή δεν συμφωνείς με την μορφή της οικογένειας όπως αυτοί την έχουν νομοθετήσει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ώστε να προσπαθήσουμε να δώσουμε όσες περισσότερες απαντήσεις μπορούμε και να εξηγήσουμε το πως έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Η ιστορία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας ξεκινάει εδώ και τριάντα χρόνια περίπου, όταν συγκεκριμένα πολυεθνικά και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα συνασπίστηκαν στο όνομα του καπιταλισμού όπως αυτός ερμηνεύεται από τoυς θεωρητικούς της οικονομίας της εποχής και με εντολοδόχο τον τότε Δημοκρατικό Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, ξεκίνησε μία σαρωτική πολιτική συρρίκνωσης (έως και κατάργησης) κρατών, εθνών, γενών και θρησκειών. Αυτό στην Ελλάδα του Κώστα Σημίτη τότε, το απεκάλεσαν εκσυγχρονισμό ενώ οι εκφραστές αυτού του ρεύματος (που και σήμερα κυβερνούν) αυτοχαρακτηρίζονται ακόμη και σήμερα εκσυγχρονιστές. Τα αποτελέσματα γνωστά. Τόσο η κοινωνία, όσο και η οικονομία χρεοκόπησαν ως κράτος και ως έθνος ενώ οι πειραματισμοί από επίδοξους μάγους της πολιτικής έχουν φέρει την Ελλάδα στο σημείο ”μηδέν”. Αυτό φαίνεται όμως ότι σήμερα εξυπηρετεί στο έπακρο το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη που με μία πλασματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συμπεριφέρεται ως απόλυτος μονάρχης. ”Το κράτος είμαι εγώ”, δεν έχει ακόμα αναφωνήσει ο κ. Μητσοτάκης, ως ένας άλλος αλαζόνας, όμοιος με τον Λουδοβίκο ΙΔ’, που και αυτός λειτουργούσε ως απόλυτος μονάρχης και δε του ξέφευγε τίποτα ακόμα και από την εθνική θρησκεία της Γαλλίας. Είχε μετατρέψει δε τις Βερσαλίες (όπως λέμε Μαξίμου), σε κολοφώνα κύρους και τιμής για τους χιλιάδες ευγενείς – διαπλεκόμενουςπου μπαινόβγαιναν εκεί. Αλλά ας αφήσουμε τον Λουδοβίκο παρ’ όλο που αν συνεχίζαμε θα βρίσκαμε πολλά κοινά με τους εδώ κρατούντες στην εξουσία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο και όλοι γνωρίζουμε το τέλος του. Γιατί κάποια στιγμή ο λαός ξυπνά και αν αυτός ο λαός έχει το DNA του Ρωμιού, τότε ας προστρέξουμε στην ιστορία για να δούμε τα αποτελέσματα. Ας επανέλθουμε στο σήμερα για να δούμε ποια είναι η διαμορφωθείσα πραγματικότητα στη χώρα μας αλλά και στην Δύση. Πιστεύω ότι το κυριότερο θέμα που κυριαρχεί είναι η έλλειψη ελευθερίας των πολιτών και εδώ ενδεχομένως στην χώρα μας σε αυτό να εντοπίζεται και η ρίζα του κακού. Οι Νεοέλληνες δεν έμειναν προσηλωμένοι στην έννοια της ελευθερίας όπως αυτή την βρίσκουμε στον ελληνισμό και στην ορθόδοξη πίστη μας που δεν τονίζει τίποτα άλλο πέρα από το γεγονός πως ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που δεν είναι υποταγμένος σε καμία εξουσία. Για αυτό και ο Αριστοτέλης μιλά για τον φύσει ελεύθερο άνθρωπο. Αντιθέτως η Δύση που δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό ιδεώδες, αφού ελευθερία για αυτήν είναι η ανεμπόδιστη επιλογή του κάθε ανθρώπου, που πολλές φορές ταυτίζεται με την ασυδοσία. Ενώ η αρχαιοελληνική σκέψη μιλά για την αυτονομία • δηλαδή το μέτρο. Ο ίδιος ο άνθρωπος θέτει όρια στην δράση του και στην δράση των άλλων. Η καρτεσιανή για παράδειγμα σκέψη δεν έχει καμία σχέση, ούτε με τον ορθολογισμό του Αριστοτέλη, ούτε με την ηθική του Πλάτωνα, ούτε με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Έλληνας ήταν και πρέπει να παραμείνει ελεύθερος, διότι δεν μπορεί να υποτάσσεται σε καμία ανάγκη αυτοπραγμάτωσης του εγώ του. Άλλωστε αυτές ήταν και οι κοινωνικοοικονομικές μορφές που αναπτύχθηκαν στα χρόνια της κλασικής αρχαιότητας και τις οποίες επανακάλυψαν οι φιλόσοφοι του κοινωνικού συμβολαίου, όπως ο John Locke, αρκετά χρόνια αργότερα. Στην κλασική αρχαιότητα η «πόλις» είναι το σημείο συνάντησης και συνάρθρωσης του ατομικού συμφέροντος με το συμφέρον της κοινότητας. Ο κοινοτισμός της κλασικής αρχαιότητας στηρίζεται στην αλληλεγγύη αλλά και την ιδέα της δικαιοσύνης, ενώ η ιδιοκτησία του αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του, υπό την έννοια της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης. Τα οικονομικά μοντέλα, που αναπτύχθηκαν μεταγενέστερα, και οι μορφές που αυτά έλαβαν, όπως καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, ήταν δημιουργήματα της δυτικοευρωπαϊκής σκέψης και η βάση τους αφορά την χρήση και την εκμετάλλευση των μέσων παραγωγής. Όμως με την πάροδο των χρόνων και με την εισαγωγή μιας ανθελληνικής παιδείας, ο Έλληνας άρχισε να «πιθηκίζει», να μιμείται και να αντιγράφει πολιτικά συστήματα ασύμβατα με την πολιτιστική παράδοση και κληρονομιά της ελληνικής σκέψης και της ορθοδοξίας. Στο σημερινό άρθρο επιχείρησα να δώσω μια φιλοσοφική διάσταση, μιας και κάθε ενεργός πολίτης, χωρίς να αυτοχαρακτηρίζεται ως «διανοούμενος», πρέπει να καταπιάνεται με έννοιες που αφορούν στην δημοκρατία. Και επέμεινα στις βασικές αυτές έννοιες για να κάνω καταστήσω σαφές ότι όλα αυτά που σήμερα ζούμε είναι οι πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση καθ’ υπόδειξη μίας παρηκμασμένης, ανέμπνευστης και απαξιωμένης Δύσης. Είναι κρίσιμο, επίσης, να αντιληφθούμε πως ότι συμβαίνει στις ΗΠΑ (απόπειρα δολοφονίας Τραμπ), Ευρωπαϊκή Ένωση (πολιτικό χάος στην Γαλλία), αλλά και στην Ουκρανία, είναι η αρχή του τέλους μιας εποχής που όλοι ευχόμαστε να μην καταλήξει σε παγκόσμια σύρραξη. Και σε ότι αφορά τη χώρα μας μην σας φαίνεται περίεργο, με υπογραφές Μητσοτάκη – Ερντογάν, να συρρικνωθεί η εθνική μας κυριαρχία. Αλήθεια, στα νησιά του Αιγαίου για να δικαιολογηθεί η παρουσία οικονομικών παραγόντων κάποτε συνάπτονταν συμβάσεις για παραχωρήσεις εκτάσεων με σκοπό την άσκηση αγροκτηνοτροφικών επαγγελμάτων; Ισχύει ακόμη αυτό ή προετοιμάζεται σταδιακά η αφελληνοποίηση κάποιων νησιών ως μέρος συμφωνιών συγκυριαρχίας ή μειωμένης κυριαρχίας στο Αιγαίο;
Ενώ η Τουρκία έχει κηρύξει επισήμως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και έχει συνάψει συμφωνίες οριοθέτησης με το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων και την Λιβύη, η Ελλάδα δεν έχει κηρύξει επισήμως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, δεν διαφαίνεται η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο και δεν συνάπτει συμφωνία οριοθέτησης με την Κύπρο. Στα θετικά η μερική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αλλά δεν είναι αρκετό μπροστά στην συστηματική Τουρκική επιθετικότητα.
Ανδρέας Βορύλλας, Βουλευτής Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών με την ΝΙΚΗ
