Το ιστορικο ΠΑΡΟΝ και ο δημοσιογραφικός συνεταιρισμός ΝΕΤ 24 ενώνουν δυνάμεις και αθροίζουν υπεραξία, σε μια εποχή αμφισβήτησης της ποιότητας του δημοσιογραφικού αποτυπώματος, και αποστασιοποίησης των ενεργών πολιτών από τα ΜΜΕ.
Η συγκεκριμένη μιντιακή συνεργασία στοχεύει στην ανάδειξη και διάχυση δημοσιογραφικού περιεχομένου με παρέμβαση στη διαμόρφωση των εξελίξεων, εντός και εκτός συνόρων, με έμφαση σε ζητήματα αιχμής για τις τοπικές κοινωνίες και την ξεχασμένη Περιφέρεια, στην οικονομία, την πολιτική, την Αυτοδιοίκηση, τις διεθνείς εξελίξεις, την Εκκλησία, τον Αθλητισμό, τα ειδικά ενδιαφέροντα κάθε κοινωνικής ομάδας και συλλογικότητας.
Η συνεργασία- με προμετωπίδα μια ιστορική εφημερίδα – διεκδικεί να ανοίξει και να καθιερώσει αδιαμεσολάβητη και ανοικτή επικοινωνία με την κοινωνία των ενεργών πολιτών, για την ανάδειξη καινούριων αναγκών, αγωνιών και προτεραιοτήτων, μέσα από τα πολυεπίπεδα δημοσιογραφικά μετερίζια που αθροίζει.
Σύμβουλος έκδοσης αναλαμβάνει ο Βασίλης Ταλαμαγκας .
Το ιστορικο ΠΑΡΟΝ και το σύνδρομο του «πολιτικού απατεώνα» που δηλητηριάζει τη δημοκρατία
Του Βασίλη Ταλαμαγκα
Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, ολοένα και περισσότεροι πολίτες νιώθουν πως βιώνουν το λεγόμενο «σύνδρομο του πολιτικού απατεώνα». Πρόκειται για ένα άτυπο αλλά βαθιά αναγνωρίσιμο φαινόμενο: οι πολιτικοί υπόσχονται ένα πράγμα όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση και πράττουν το ακριβώς αντίθετο όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση. Το χάσμα αυτό ανάμεσα σε λόγια και έργα έχει εξελιχθεί σε κρίσιμη πηγή απογοήτευσης, κυνισμού και απαξίωσης απέναντι στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Κατ’ αρχάς, το σύνδρομο αυτό τροφοδοτείται από την ίδια τη φύση του πολιτικού ανταγωνισμού. Όταν ένα κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, η ευκολία με την οποία μπορεί να ασκεί κριτική του επιτρέπει να υπόσχεται τα πάντα: κοινωνικές παροχές χωρίς κόστος, «μαγικές» λύσεις στα προβλήματα, μια εικόνα σχεδόν ιδεατή για το μέλλον. Όμως, μόλις φτάσει στην εξουσία και έρθει αντιμέτωπο με τους πραγματικούς περιορισμούς —δημοσιονομικούς, γεωπολιτικούς, θεσμικούς— η πραγματικότητα το αναγκάζει να αλλάξει στάση. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πολίτης βιώνει μια εντυπωσιακή αντίθεση ανάμεσα στο προεκλογικό όραμα και στη μετεκλογική πράξη.
Το φαινόμενο αυτό ενισχύεται από το επικοινωνιακό παιχνίδι των πολιτικών. Συχνά λειτουργούν περισσότερο ως performers παρά ως υπεύθυνοι διαχειριστές. Κατασκευάζουν αφηγήματα, υπεραπλουστεύουν προβλήματα και υπόσχονται λύσεις σχεδόν θαυματουργές, γνωρίζοντας ότι μεγάλο μέρος του κοινού ψηφίζει με βάση την εικόνα, το συναίσθημα και όχι την πραγματική πολιτική ουσία. Το σύνδρομο του πολιτικού απατεώνα, λοιπόν, δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τη σχέση τους με μια κοινωνία που συχνά επιβραβεύει τη δημαγωγία.
Οι συνέπειες είναι βαθιές και διαβρωτικές. Πρώτον, υπονομεύεται η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα. Όταν οι πολίτες βλέπουν την αντιπολίτευση να υπόσχεται ότι «θα τα γκρεμίσει όλα» και την ίδια, ως κυβέρνηση πια, να εφαρμόζει ακριβώς τις ίδιες πολιτικές με εκείνες που κατήγγειλε, γεννιέται μια γενικευμένη αίσθηση προδοσίας. Δεύτερον, ενισχύονται ακραίες φωνές που εκμεταλλεύονται την απογοήτευση των πολιτών, προβάλλοντας εαυτούς ως τους μόνους «τίμιους» που θα «καθαρίσουν το σύστημα». Τρίτον, διευρύνεται η αποχή, καθώς σημαντικό μέρος της κοινωνίας παύει να πιστεύει ότι η ψήφος του έχει πραγματική αξία.
Το σύνδρομο αυτό, όμως, δεν είναι αναπόφευκτο. Αντιμετωπίζεται με θεσμική ενίσχυση της διαφάνειας, με ουσιαστικό δημοκρατικό έλεγχο και με πολιτικούς που συνειδητοποιούν ότι η συνέπεια δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη. Παράλληλα, οι πολίτες πρέπει να απαιτήσουν περισσότερη ειλικρίνεια και να απορρίψουν τα εύπεπτα συνθήματα που χαϊδεύουν αυτιά. Η δημοκρατία στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και αυτή η εμπιστοσύνη χτίζεται μόνο όταν οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τους πολίτες όχι ως πελάτες, αλλά ως ώριμους συμμετέχοντες στη δημόσια ζωή.
Σε τελική ανάλυση, το σύνδρομο του «πολιτικού απατεώνα» δεν ευθύνεται απλώς για την απαξίωση της πολιτικής∙ αποτελεί το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης. Όμως, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, δημιουργούμε και τον δρόμο για την υπέρβασή του. Μόνο όταν απαιτηθεί συνέπεια, λογοδοσία και ρεαλισμός, η πολιτική θα μπορέσει να αποτινάξει την εικόνα του απατεώνα και να ανακτήσει την χαμένη της αξιοπιστία.
Το ΠΑΡΟΝ όπως κάνει από την πρώτη μέρα της έκδοσης του θα επιχειρήσει να βοηθήσει στον διαχωρισμό των πολιτικών και των οικονομικών παραγόντων , από τους πολιτικούς και τους οικονομικούς απατεώνες ….
