ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Του ΆΡΗ ΡΑΒΑΝΟΥ
Η πολιτική επαναφορά του Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο έχει αναδιατάξει πλήρως το τοπίο στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Η σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, τη Νέα Αριστερά και τα διάσπαρτα ρεύματα του κεντροαριστερού χώρου μοιάζει σήμερα με ένα περίπλοκο παζλ, όπου κάθε κομμάτι περιμένει να δει τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει ο πρώην πρωθυπουργός. Και ταυτόχρονα, οι εσωτερικές ανησυχίες, τα υπόγεια ρεύματα και οι ανταγωνισμοί που είχε αφήσει πίσω του, επανέρχονται, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ένταση, ενώ μένει να φανεί επίσης πως θα επηρεαστεί και το ΠαΣοΚ από την επιστροφή στην κεντρική πολιτική σκηνή του πρώην Πρωθυπουργού.
Δεν είναι τυχαίο ότι, λίγες ημέρες πριν από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα την προσεχή Τρίτη, από την καρδιά του «παπανδρεϊσμού» του στην Πάτρα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ Σωκράτης Φάμελλος, έστειλε ένα σαφές μήνυμα στη συνεδρίαση της Κ.Ο. προς τον ίδιο τον Τσίπρα: «η αλλαγή δεν θα έρθει από κατακερματισμό και μικροκομματικούς υπολογισμούς, αλλά μόνο με ενότητα, συνεργασία και ανασύνθεση».
Κατά πολλούς, αυτό ήταν ένα από τα πιο καθαρά μηνύματα προς τον πρώην πρόεδρο που επιλέγει όμως να κινείται στο δικό του δρόμο, ούτε καν παράλληλα με το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τα άλλα σχήματα. Η περιοδεία του στην Πάτρα αναμένεται να είναι ένα τεστ για την απήχησή του στην κοινωνία και επαναβεβαίωση ότι ο ίδιος θα είναι ο κεντρικός παίκτης και πρωταγωνιστής του ευρύτερου χώρου από εδώ και πέρα.
Την ίδια στιγμή, ο προοδευτικός χώρος βράζει, υπάρχει προβληματισμός και αναστοχασμός για τα μελλούμενα, όπως αποτυπώνεται και στις δηλώσεις που έκαναν αποκλειστικά για το Βήμα, οι πρώην υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Όλγα Γεροβασίλη (αντιπροέδρος της Βουλής), Παύλος Πολάκης και Νίκος Παππάς, αλλά και ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης.
Η δήλωση της Ο. Γεροβασίλη αναδεικνύει με σαφήνεια τη διάχυτη κοινωνική δυσπιστία και τον θυμό απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές, ειδικά με φόντο το κύμα αγροτικών κινητοποιήσεων αλλά το συνδέει με τον κατακερματισμένο χώρο.
«Ο αγροτικός κόσμος της χώρας βρίσκεται σε γενικευμένη κινητοποίηση ζητώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Αιτήματα που δεν είναι απλώς δίκαια, αλλά και ζωτικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Γι΄ αυτό άλλωστε, έχουν την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι διακατέχονται από οργή, θυμό και αγανάκτηση εξαιτίας των κυβερνητικών πολιτικών. Ο κατακερματισμός του προοδευτικού χώρου, τους επιτείνει την ανασφάλεια. Αισθάνονται ότι η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει». Σύμφωνα με την πρώην υπουργό που είναι από τα πρόσωπα που συνομιλεί με τον Αλ. Τσίπρα, το χρέος όλων είναι αυτό το κλίμα να αντιστραφεί. «Να πείσουμε ότι δεν δουλεύουμε για εμάς αλλά γι΄ αυτούς. Ξεπερνώντας αδυναμίες και επικοινωνώντας μαζί τους ένα εναλλακτικό προοδευτικό, ρεαλιστικό και συμπεριληπτικό σχέδιο ανάταξης της κοινωνίας» τονίζει.
Η Ο. Γεροβασίλη μιλάει για το κεντρικό πρόβλημα που πλέον δεν κρύβεται, την κοινωνική δυσαρέσκεια που υπάρχει και είναι πλειοψηφική, αλλά δεν συναντά ένα ορατό πολιτικό σχέδιο ενότητας. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο πατά και η συζήτηση για τον ρόλο Τσίπρα.
Από την άλλη πλευρά ο Παύλος Πολάκης, με τον δικό του ωμό τρόπο, θέτει το ζήτημα πιο εμφαντικά και δεν αρνείται το ρόλο του Αλ. Τσίπρα. «Στη σημερινή πολιτική συγκυρία, μετά από εξίμισι χρόνια εγκληματικής διακυβέρνησης από τους ‘‘αρίστους’’ του Μητσοτάκη, έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες που δυνητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕ να είναι το κερασάκι στην τούρτα, μετά τα Τέμπη και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές του επιτελικού κράτους που μέσω της ακρίβειας και της καθήλωσης των μισθών, οδήγησαν σε φτωχοποίηση το μέσο πολίτη, η αυτοδυναμία της ΝΔ φαίνεται αδύνατο να επιτευχθεί. Ας μην κρυβόμαστε, η επανατοποθέτηση του Αλέξη στο πολιτικό σκηνικό σίγουρα θα επηρεάσει τις ισορροπίες, μένει να δούμε προς ποια κατεύθυνση».
Όμως, ο Π. Πολάκης εμμένει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, οφείλει αποφασιστικά, αταλάντευτα και με συνέπεια, να επικοινωνήσει τις προγραμματικές θέσεις του πρόσφατου συνεδρίου, καλλιεργώντας παράλληλα συνθήκες ευρύτερων συμμαχιών με αποκλειστικό κριτήριο μια προγραμματική συμφωνία που θα περιλαμβάνει: την επιστροφή του 13 ου /14ου μισθού, της 13ης σύνταξης, το σπάσιμο του καρτέλ των συστημικών τραπεζών και της ακρίβειας, την επαναφορά υπό Δημόσιο έλεγχο κρίσιμων για τη χώρα τομέων και τις απαιτούμενες, θαρραλέες αλλαγές, στη λειτουργία της Δικαιοσύνης για την αποκατάσταση του κράτους Δικαίου.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται –με πιο θεσμικό τρόπο– και ο Νίκος Παππάς, που προτάσσει τρία βήματα για την ενότητα: κοινή διακήρυξη εκλογικής συμμαχίας, συμφωνημένοι προγραμματικοί άξονες και εκλογή επικεφαλής από τη βάση. «Οι διασπάσεις βλάπτουν. Ευνοούν μόνο τη ΝΔ», προειδοποιεί, θέλοντας να δείξει ότι ο χρόνος για πειραματισμούς εξαντλείται. «Οφείλουμε πλέον, να πιάσουμε το νήμα της συνεννόησης, της σύμπραξης και της ανασύνθεσης με συγκεκριμένο οδικό χάρτη. Πρώτον, να συγκροτήσουμε τη Διακήρυξη εκλογικής συμμαχίας. Κόμματα, συλλογικότητες και πρόσωπα, δεσμεύονται ότι ο κόσμος ότι θα έχει στα χέρια του ενωτικό ψηφοδέλτιο πάνω από την κάλπη. Έδαφος κοινό υπάρχει. Δεύτερον, προγραμματικοί άξονες μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο. Για να αποκτήσει η συνεργασία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Έδαφος κοινό υπάρχει. Τρίτον, εκλογή επικεφαλής από τη βάση. Για να δώσουμε ώθηση και δυνατότητα συμμετοχής. Για να ξέρει ο λαός, πριν από τις εκλογές, ποιον προτείνουμε για πρωθυπουργό. Έδαφος κοινό υπάρχει» αναφέρει.
Και κάπου εδώ φτάνει και η πιο καθαρή πολιτική διατύπωση από την πλευρά της Νέας Αριστεράς, όπου υπάρχει διχασμός ως προς το τι πρέπει να γίνει και κομβικό θα είναι το συνέδριο του κόμματος στα τέλη Ιανουαρίου. «Ο κ. Μητσοτάκης δεν πρέπει να έχει τρίτη ευκαιρία. Η απάντηση πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου της πληθυντικής Αριστεράς στη βάση ενός σαφούς προγράμματος με κύριους στόχους την ειρήνη, την αναδιανομή, τη δίκαιη ανάπτυξη, την κλιματική δικαιοσύνη» τονίζει στο Βήμα ο Αλ. Χαρίτσης και ξεκαθαρίζει ότι αυτό «προϋποθέτει να ξεβολευτούν οι ηγεσίες που αρκούνται στη μάχη για τη δεύτερη θέση» και πως «η πολιτική θα δώσει την απάντηση στην κρίση και στον κατακερματισμό και όχι η κουλτούρα των περιχαρακώσεων και του προσχηματικού διαλόγου». Και θέτει το δίλημμα, ότι «όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, αναλαμβάνει και την ευθύνη να ζήσουμε άλλα τέσσερα χρόνια κάτω από το καθεστώς Μητσοτάκη. Και αυτό θα είναι ιστορικά λάθος. Για τη χώρα και την κοινωνία».
Σε αυτό το νέο περιβάλλον, η σχέση του Αλ. Τσίπρα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλή, αλλά δεν είναι ούτε συγκρουσιακή. Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι μεγάλο μέρος της βάσης τον βλέπει ως εγγυητή ενότητας και μένει να φανεί πως θα λειτουργήσει η πλήρης επιστροφή του.
