Κάποιοι λίγοι μήνες έμειναν, για να ασκήσουμε το μέγιστο δημοκρατικό μας δικαίωμα.
Λίγοι μήνες, οι οποίοι εξαρτώνται από τους πολιτικούς σχεδιασμούς του μέγιστου κέρδους.
Για να επιλέξουμε σε ποιους θα εναποθέσουμε τις τύχες αυτής της χώρας, η οποία ζητά μια θέση στην οικονομική “Ανάστασή” της.
Δεν θα έχουμε άλλοθι για τα παιδιά τουλάχιστον, για τη νεολαία που μεγάλωσε στα μνημόνια, όταν θα κάνουμε αυτό που μας υπαγορεύει το συμφέρον «μερικών» που απλώς διαθέτουν το «χρώμα», αλλά γνωρίζουμε ταυτόχρονα ότι είναι και το μόνο τους…προσόν.
Δεν θα έχουμε άλλοθι, όταν επιλέξουμε λύσεις πλεγμένες στον ιστό της πολιτικής «αράχνης». Αυτής που μας έφερε τους δανειστές.
Δεν θα έχουμε άλλοθι, όταν ακολουθώντας την «παρωπίδειο συνταγή», μόνο και μόνο για να «αθωώσουμε» αυτό που κάποτε πιστέψαμε και ας μας πρόδωσε… και δώσουμε αναβολή του “σήμερα” για το “αύριο”.
Έτσι δεν θα έρθει ποτέ!
Έχουμε την υποχρέωση να δούμε την χώρα να αναπτύσσεται, να ευημερεί, να δίνει νόημα στον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων που παλεύουν μέσα σ’ αυτή.
Έχουμε την υποχρέωση να περάσουμε το «ποτάμι» της οργής και της λάσπης, που σήμερα έχει γίνει το μόνο όπλο σε όσους τάζουν και δεν τηρούν.
Έχουμε την υποχρέωση «καθαροί» να ξεχωρίσουμε αυτούς που δεν έχουν φτάσει ακόμη ούτε στην όχθη αυτού του “ποταμιού”.
Να ξεχωρίσουμε τους νέους ανθρώπους, που ακόμη έχουν τη δυνατότητα να αντιπροσωπεύουν την ελπίδα… σε όποια πολιτική παράταξη και αν ανήκουν.
