Λίγο πριν τις επτά το πρωί, κατεβάζω τα πόδια μου επάνω στο παχύ, ζεστό χαλάκι δίπλα στο κρεβάτι. Λίγο φως από τις κοινόχρηστες λάμπες του οικισμού του Αγίου Αθανάσιου μπαίνει διαγώνια και διαγράφει στο ταβάνι του δωματίου τις σκιές από το ξύλινο μπαλκόνι της βεράντας.
Τα τζάμια είναι θολά, με μεγάλες σταγόνες να κυλούν βαριά, υποδηλώνοντας τη διαφορά εσωτερικής και εξωτερικής θερμοκρασίας. Ανοίγω διάπλατα τις μπαλκονόπορτες σε μια θαρραλέα κίνηση αυτόματου ξυπνήματος. Ο ουρανός αρχίζει να μπλεδίζει καθώς είναι γεμάτος σύννεφα. Αλλά δε βρέχει.
Η μυρωδιά του υγρού χώματος γεμίζει τα πνευμόνια. Από τον δεύτερο όροφο του ξενοδοχείου «Τιτάγιον» όπου κατέλυσα το χθεσινό βράδυ μετά από μια βορειοελλαδίτικη διαδρομή αμέτρητων χιλιομέτρων και πριν «κατηφορίσω» στην Αθήνα, η ανατολική όχθη της λίμνης Ταυρωπού ή Πλαστήρα, όπως είναι ευρύτερα γνωστή, αρχίζει να διαγράφεται στον μουντό φθινοπωρινό ορίζοντα.
Η περιμετρική διαδρομή της τεχνητής λίμνης Πλαστήρα είναι περίπου 50 χιλιόμετρα πολύχρωμων φιδωτών δρόμων, εκρηκτικής βλάστησης, παραδοσιακών χωριών και οικισμών, όμορφων και άρτιων ξενώνων υψηλών προδιαγραφών, γαργαλιστικών και νοστιμότατων πιάτων σε ταβέρνες και εστιατόρια με τοπικές, και όχι μόνο, γεύσεις, αλλά και χώρων δραστηριοτήτων, αθλητικών, φυσιολατρικών και λαογραφικών. Η Τεχνητή Λίμνη Ταυρωπού (Μέγδοβα) ή Πλαστήρα, από το όνομα του οραματιστή στρατιωτικού και πολιτικού Νικόλαου Πλαστήρα, δημιουργήθηκε με την αποπεράτωση του φράγματος στη θέση «Κακαβάκια» το 1959.
Η περιοχή που γέμισε με 400 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, η κοιλάδα όπου κυλούσε ο ποταμός Ταυρωπός για να συναντήσει τον Αχελώο, ονομαζόταν «Νεβρόπολη», πιθανώς από την πληθώρα των ελαφιών που ζούσαν εκεί κάποτε (νεβρός είναι το νεογνό του ελαφιού). Περίπου το 1928 ο Στρατηγός Πλαστήρας συνέλαβε την ιδέα για την κατασκευή ενός φράγματος που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου, της ύδρευσης της Καρδίτσας και άλλων κοινοτήτων, αλλά και την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, με την εκμετάλλευση της δύναμης του νερού, όπως αναφέρει το plastiras-lake.gr. Η Ιστορία και διάφορα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα δεν άφησαν την ιδέα να υλοποιηθεί παρά μόνο 30 χρόνια αργότερα για να δημιουργηθεί ένας τόπος παραδεισένιος, μοναδικής ομορφιάς και με τεράστιο τουριστικό ενδιαφέρον τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο δείκτης ταχύτητας του αυτοκινήτου μου δεν ξεπερνά τα 30 χιλιόμετρα ανά ώρα, καθώς έχω αποφασίσει να απολαύσω κάθε ένα από τα 50 χιλιόμετρα της διαδρομής. Μεσοβδόμαδα η κίνηση γύρω από τη λίμνη είναι ελάχιστη ενώ η πορτοκαλί και καφετιά φύση γύρω μου μοιάζει σχεδόν ψεύτικη και απόκοσμη. Σαν να είμαι κομμάτι ενός ζωγραφικού πίνακα, μελαγχολικού αλλά και αισιόδοξου, όμως τρισδιάστατου. Τα χωριά που προσπερνώ, η Καστανιά και η Μούχα, σπάνε την ομοιομορφία του χρωματιστού χαλιού, καθώς κάθονται ήσυχα στις πλαγιές γύρω από τη λίμνη. Ο καπνός από κάποιες καμινάδες προδίδει τους μόνιμους κατοίκους.
Τα κοπάδια με τα πρόβατα βρίσκονται καταμεσής του οδοστρώματος. Ο ήχος από αλυσοπρίονο, οι διάφοροι καλόγουστοι ξενώνες, οι μυρωδιές από τις κουζίνες, επαγγελματικές και μη, φανερώνουν και τις ασχολίες τους. Στα δεξιά μου, διάφορα ανοίγματα ανάμεσα στα δέντρα, αποκαλύπτουν και κάποια άλλη άποψη της λίμνης, αμέτρητα φυσικά «μπαλκόνια με θέα». Καθώς περνά η ώρα, τα ταξιδιάρικα χαμηλά σύννεφα που έγλυφαν τις κορφές τριγύρω, αρχίζουν να διαλύονται δίνοντας τη θέση τους σε έναν καταγάλανο ουρανό με λαμπρό ήλιο. Καφετιές αγελάδες μοιάζουν σαν να βάφτηκαν με τα χρώματα της εποχής, σαν χαμαιλέοντες του Νοέμβρη, περπατούν αμέριμνες στη μέση του δρόμου, αγνοώντας τον ανυποψίαστο ταξιδιώτη. Οι σωροί από φύλλα στο οδόστρωμα κρύβουν επιμελώς τις μικρότερες αλλά και μεγαλύτερες λακκούβες, καμουφλαρισμένες «νάρκες» οι οποίες ταλαιπωρούν τις αναρτήσεις και τα ελαστικά του κάθε απρόσεκτου ή βιαστικού οδηγού.
Τα τουριστικά καταστήματα στο φράγμα είναι κλειστά σήμερα. Η ησυχία είναι σχεδόν εκκωφαντική. Η συμπαγής γαλλική κατασκευή μοιάζει παράταιρη στο όλο σκηνικό, μια φουτουριστική εικόνα από το παρελθόν, η οποία συγκρατεί τους υδάτινους όγκους με μια τεκτονική αυτοπεποίθηση. Η μεγάλη ανάγλυφη πινακίδα στο ένα άκρο του φράγματος, εξηγεί με λίγα λόγια την ιστορία του. Η θέα ολόκληρης της κατασκευής από απέναντι, καθώς ο δρόμος ανηφορίζει φεύγοντας προς το Νεοχώρι, είναι συγκλονιστική.
Το Νεοχώρι, στη δυτική πλευρά της λίμνης, το κεφαλοχώρι της περιοχής, είναι σαν ένα σύνορο για πολλά πράγματα. Είναι το σημείο όπου αρχίζει να αλλάζει η βλάστηση, από δασώδης και πυκνή, σε πιο απλωμένη, με χωράφια, ανοιχτά ξέφωτα και, κατεβαίνοντας υψομετρικά, με διάφορες επιλογές πρόσβασης στις όχθες της λίμνης. Επίσης είναι το χωριό με τις περισσότερες επιλογές διαμονής αλλά και φαγητού από τη στιγμή που ξεκίνησα την περιμετρική διαδρομή. Φιλοξενεί παντοπωλεία, φαρμακείο αλλά και το καφέ-μπαρ «Άρτεμις» όπου, εκτός από ζεστή φιλοξενία, ποτά και σνακ, μπορεί κανείς να μάθει και τα πάντα αναφορικά με τα μανιτάρια από τον Γιώργο Καραντώνη. Μέσα σε λίγη μόνο ώρα κουβέντας, δίπλα στη ζωηρή φωτιά του τζακιού, ο Γιώργος μπορεί να μοιραστεί το πάθος του για την καταπληκτική αυτή τροφή και να παρασύρει τον επισκέπτη σε μια ανάγκη αναζήτησης στους γύρω λόφους με την πρώτη ευκαιρία.
Βγαίνοντας από το Νεοχώρι πια, με βόρεια κατεύθυνση, στρίβοντας δεξιά προς την ακτή, στο αριστερό χέρι μια πινακίδα ενημερώνει για την άφιξη στο Βοτανικό Κήπο Νεοχωρίου.
Μια έκπληξη ευχάριστη η ύπαρξη και λειτουργία του άκρως περιποιημένου αυτού χώρου, που βρίσκεται υπό τη φροντίδα του βοτανολόγου Γιώργου Καραντώνη -μια απλή συνωνυμία με τον ιδιοκτήτη του Café-Bar Artemis.
Φιλοξενεί μεγάλο δείγμα της τοπικής χλωρίδας, έχει ολόκληρα οικοσυστήματα σε μικρή κλίμακα, καθώς και διάφορα φυτά, θάμνους και δέντρα από άλλες περιοχές του πλανήτη, τα οποία έχουν ευδοκιμήσει στο φιλόξενο μικροκλίμα της λίμνης. Επαναλειτούργησε, μετά από κάποιες μικρές περιπέτειες, τον Ιούλιο του 2021, είναι ανοιχτός όλο το χρόνο, δέχεται σχολεία και οργανωμένες επισκέψεις και, στο υπέροχο ξύλινο σπιτάκι, εκτίθενται φωτογραφίες από την ιστορία της λίμνης αλλά και εικόνες από την τραγωδία του ναυαγίου του Δεκέμβρη του 1959 όπου 20 άνθρωποι πνίγηκαν καθώς αναποδογύρισε η βάρκα που τους μετέφερε.
Καθώς στέκομαι στην όχθη της λίμνης, στην πλαζ Πεζούλας, αγναντεύοντας τον υγρό ορίζοντα, προσπαθώ να μαντέψω τη θερμοκρασία των υδάτων το μήνα Δεκέμβριο όπου αναποδογύρισε η βάρκα.
Τις σκέψεις αυτές διακόπτουν η Ηλέκτρα και ο Αλέξανδρος από το κέντρο δραστηριοτήτων «Tavropos Activities» όπου σε ένα υπέροχο, παράξενο περιβάλλον, μπορεί κανείς να οδηγήσει ποδήλατο βουνού, υδροποδήλατο, να ελέγξει τις ικανότητές του στο κουπί ενός κανό ή να σημαδέψει έναν χρωματιστό ακίνητο στόχο με τόξο και βέλη. Σίγουρο πάντως είναι πως στη λίμνη Πλαστήρα δεν προλαβαίνει να βαρεθεί κανείς.
Δραστηριότητες, φωτογραφίες, συζητήσεις και οδήγηση, ανοίγουν την όρεξη και, λίγο πριν νυχτώσει και ξεκινήσω το ταξίδι της επιστροφής προς την Αθήνα μέσω του ολοκαίνουργιου Εθνικού Δρόμου Ε65, κάνω μια αποφασιστική και για πολύ καιρό αναμενόμενη, στάση στο αγαπημένο «Τσαρδάκι».
Ρεβύθια με μελιτζάνες στον ξυλόφουρνο φτάνουν στο τραπέζι μου μαζί με το σπιτικό τουρσί, το κατσικίσιο τυρί, ένα γενναίο κομμάτι «πλαστού», της τοπικής χορτόπιτας με καλαμποκάλευρο και, δυστυχώς, λόγω του ταξιδιού που ακολουθεί, ενός μόνο ποτηριού κόκκινου κρασιού. Παράδεισος.
Φεύγοντας πια και αφού έχει νυχτώσει για τα καλά, φορτώνοντας στο αυτοκίνητο τα καλούδια που μου έχει ετοιμάσει η Σταυρούλα Κορομπίλια, μαζί με δύο πολύ χαρακτηριστικά για το μαγαζί, κόκκινα παιδικά γλυφιτζούρια κοκκοράκια, καταλήγω στο αυτονόητο συμπέρασμα της υπόσχεσης για επιστροφή στη λίμνη Πλαστήρα.
Και, αυτή τη φορά, όχι μόνο για μια ημέρα.
Info
