Σε μια συμφωνία που εάν τελικά εφαρμοστεί μπορεί να αποτελέσει σταθμό στις σχέσεις Σερβίας-Κοσόβου κατέληξαν οι ηγέτες των δυο χωρών υιοθετώντας την γαλλογερμανική πρόταση περί εξομάλυνσης των σχέσεων. Εάν όλα τα προαπαιτούμενα που τέθηκαν στο τραπέζι γίνουν πράξη, τότε ίσως να κλείνει τουλάχιστον εν μέρει ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των Βαλκανίων.
Ωστόσο, στο κείμενο τη συμφωνίας δεν γίνεται ξεκάθαρα λόγος για αναγνώριση της ανεξαρτησίας τους Κοσόβου από την Σερβία αλλά για διπλωματικές αποστολές, αμοιβαία αναγνώριση δημοσίων εγγράφων (πινακίδες κυκλοφορίας ΙΧ, διαβατήρια, διπλώματα τελωνειακά έγγραφα) και για δέσμευση του Βελιγραδίου να μην μπλοκάρει την ένταξη της Πρίστινα σε διεθνής οργανισμού.
Μια υλοποίηση αυτής της συμφωνίας βέβαια, από την οποία πρωτίστως κερδισμένο βγαίνει το Κόσοβο ανοίγει ίσως τον δρόμο για να αναγνωριστεί η ανεξαρτησία της χώρας από πολλές ακόμη χώρες.
Σημειώνεται πως το Κόσοβο κήρυξε την ανεξαρτησία του τον Φεβρουάριο του 2008 δηλαδή πριν από 15 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι έχει αναγνωριστεί από περίπου 100 χώρες- μέλη των Ηνωμένων Εθνών δεν έχει κερδίσει μια θέση στο τραπέζι ως πλήρως αναγνωρισμένο, ανεξάρτητο έθνος.
Μετά από έναν αιματηρό πόλεμο το 1998 και το 1999 μεταξύ Αλβανών και Σέρβων και μιας διοίκησης του ΟΗΕ που διήρκεσε μέχρι τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας, η Σερβία συνεχίζει να μην αναγνωρίζει την ανεξαρτησία του Κοσόβου θεωρώντας πως διατηρεί δικαιώματα στα εδάφη του όπου σε μια μεγάλη μάλιστα περιοχή ζουν Σέρβοι.
Έτσι, το διεθνές status του Κοσόβου παρέμενε ανεπίλυτο.
Υπήρξαν πολλές συζητήσεις σχετικά με το ποιες χώρες αναγνωρίζουν το Κόσοβο. Ο ιστότοπος του Υπουργείου Εξωτερικών του αναφέρει 115 κυρίαρχα μέλη του ΟΗΕ που το έχουν αναγνωρίσει. Η Σερβία εν τω μεταξύ ισχυρίστηκε ότι οι προσπάθειές της να πείσει τις χώρες να αποσύρουν αυτήν την αναγνώριση ήταν επιτυχείς σε περίπου δώδεκα περιπτώσεις, παρουσιάζοντας μερικές φορές πειστικά στοιχεία.
Με περίπου 100 χώρες να το έχουν αναγνωρίσει εκ των 193 τακτικών μελών του ΟΗΕ το Κόσοβο έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει, συνεχίζοντας να απολαμβάνει μόνο μερική αναγνώριση.
Δεν είναι μόνο το Κόσοβο
Τέτοιου είδους φαινόμενα αποτελούν κατά κανόνα το αποτέλεσμα συγκρούσεων μεταξύ δύο χωρών για μια διαφιλονικούμενη περιοχή, όπως στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας και της Νότιας Κορέας καθώς και της Κίνας με την Ταϊβάν.
Και οι τέσσερις αναγνωρίζονται εν μέρει στον ΟΗΕ: Ενώ η Νότια Κορέα στερείται αναγνώρισης από τη Βόρεια Κορέα, η Βόρεια δεν αναγνωρίζεται από τη γείτονά της στον Νότο και έξι επιπλέον μέλη του ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων η Ιαπωνία, το Ισραήλ, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Και τα δύο κράτη συνεχίζουν να υποστηρίζουν πως έχουν δικαιοδοσία σε όλη την κορεατική χερσόνησο αν και πρακτικά ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους.
Παρόμοια είναι και η περίπτωση της Κίνας με την Ταϊβάν την οποία το Πεκίνο συνεχίζει να θεωρεί περιοχή που αποσχίσθηκε παράνομα .
Στην περίπτωση της Ταϊβάν βέβαια, μόλις 13 χώρες την έχουν αναγνωρίσει.
Στην αναμφισβήτητα την πιο παρατεταμένη και πιο μακροχρόνια εδαφική σύγκρουση από όλες, το Ισραήλ έχει αναγνωριστεί από 165 χώρες -αλλά όχι από μουσουλμανικές- και η Παλαιστίνη από 138 και στερείται αναγνώρισης κυρίως από τα ανεπτυγμένα έθνη του κόσμου.
Εδάφη που αναγνωρίζονται ελάχιστα από τα μέλη του ΟΗΕ βρίσκονται επίσης στον Καύκασο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Η Βόρεια Κύπρος αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία, η οποία εισέβαλε στην περιοχή το 1974 (και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία).
Η Αμπχαζία και η Νότια Οσετία – δημοκρατίες που αποσχίστηκαν από τα εδάφη της Γεωργίας – αναγνωρίζονται μόνο από τη Ρωσία και τέσσερις από τους συμμάχους της, τη Συρία, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα και το νησιωτικό κράτος του Ειρηνικού, Ναούρου.
Κανένας από τους συνεργάτες της Ρωσίας δεν έχει ακολουθήσει μέχρι στιγμής τη χώρα στην περίφημη πλέον αναγνώριση του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ στην Ουκρανία.
Κανάλι Ένα, 90,4fm, K.Π.
