Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Γαλλία άλλαξαν την μεγάλη παράδοση , που ήθελε τον νικητή των προεδρικών εκλογών να επικρατεί παράλληλα και στην εθνοσυνέλευση ελέγχοντας την πλειοψηφία (αν και υπάρχει η συγκατοίκηση Μιτεράν – Σιράκ την περίοδο 1986 – 1988, Μιτεράν – Μπαλαντίρ την περίοδο 1993 – 1995 και Σιράκ – Ζοσπέν την περίοδο 1997 – 2002.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα , ο συνασπισμός των δυνάμεων που συντάχθηκαν με τον Μακρόν, εξασφαλίζει 245 έδρες, ο συνασπισμός εκείνων που ακολουθησαν τον αριστερό Ζαν Λικ Μελανσόν, 131 έδρες ,ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν 89 έδρες , και η παράταξη των κεντροδεξιών Ρεπουμπλικάνων (το πάλαι ποτέ δεξιό κόμμα των Σαρκοζί και Σιράκ) 61 έδρες.
Ο Μακρόν θα κληθεί, πλέον, από την πλευρά του να βρει νέους συμμάχους στην Εθνοσυνέλευση, πλην όμως οι Ρεπουμπλικάνοι, που είναι πιο κοντά σε εκείνον πολιτικά, διαμηνύουν πως θα παραμείνουν στην αντιπολίτευση.
Μια εναλλακτική διέξοδος για τον Μαρκόν θα ήταν το να μπορεί να εξασφαλίζει κάποιες συμμαχίες κατά περίπτωση, ανάλογα δηλαδή με τις ανάγκες που θα ανακύπτουν κάθε φορά και με τα προς ψήφιση νομοσχέδια.
Στην σκέψη να χρησιμοποιηθεί το κόμμα της Λε Πεν κατά περίπτωση , η διαρροή μάλλον από την τελευταία, ότι δεχθηκε πρόταση από τον Μακρόν , «έκαψε» κάθε τέτοιο ενδεχόμενο .
Αν ερμηνεύσει κανείς το εκλογικό αποτέλεσμα , θα πει ότι είναι μια αποκήρυξη του τρόπου διακυβέρνησής του Μακρόν και του οράματος του, για ένα εξαιρετικά συγκεντρωτικό κράτος.
Οι εκτεταμένες εξουσίες του προέδρου στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα θα πρέπει να εγγυηθούν τον φιλοδυτικό και φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό της Γαλλίας. Αλλά η παραδοσιακή λύση της χρήσης των δημόσιων δαπανών για την επίλυση πολιτικών προβλημάτων θα δοκιμάσει τη δημοσιονομική πειθαρχία και την υπομονή των εταίρων της Γαλλίας στην Ευρωζώνη.
Το Παρίσι μπορεί να γίνει πιο εσωστρεφές και ακόμη πιο διατεθειμένο από το συνηθισμένο να αγωνιστεί για τα στενά εθνικά του συμφέροντα εντός της ΕΕ.
Ο Μακρόν μπορεί να μπει στον πειρασμό να περιμένει να επικρατήσει το αδιέξοδο στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια να πάει σε νέες εκλογές με την ελπίδα ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι θα κατανοήσουν το αδιέξοδο .
Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι τα φτωχά και τα εργατικά στρώματα ψήφισαν το κόμμα της Λε Πεν, θα κατανοήσει ότι πολλά πράγματα στην Ευρώπη δεν έχουν σχέση πια με την ιδεολογία . Η Λε Πεν παγιώθηκε σαν δύναμη και στην Γαλλική εθνοσυνέλευση , ενώ η αριστερά ενώθηκε .
Και ο Μακρόν στο νέο σκηνικό ;
Για την ώρα προσπαθεί να εκτιμήσει πόσο η Γαλλία μπορεί να οδηγηθεί στην πολιτική παράλυση . Αλλά ακόμα και αν εκτιμήσει αυτό σωστά , το δύσκολο είναι να φέρει στα νερά του το 50% περίπου των Γάλλων που απείχαν ….
Άλλωστε η αριστερή Λιμπερασιον –ιδιοκτησίας Ροτσιλντ-μάλλον έστειλε το μήνυμα αρθρογραφώντας , « Η Γαλλία κινείται ήδη στην εποχή μετά τον Μακρόν , αναζητώντας πρόσωπο ηγέτη, ανεξαρτήτως φύλου ….»
