Είναι μια συνηθισμένη μέρα την δεκαετία του ‘80 για τους περισσότερους Έλληνες, όχι όμως για τον μασίστα και παλαιστή Γιώργο Τρομάρα, που έχει ετοιμαστεί για μια τηλεοπτική εμφάνιση που θα γράψει ιστορία.
Με βλέμμα αποφασιστικό, δεμένος από τη μέση σε τέσσερα βαγόνια τραίνου ετοιμάζεται να τα τραβήξει μπροστά στις κάμερες και σε ένα πλήθος ανθρώπων που έχει συγκεντρωθεί.
Με μια σωματική δύναμη που φαντάζει εξωπραγματική θα σύρει αργά αλλά σταθερά τα τέσσερα βαγόνια μέσα σε αποθέωση και το βίντεο θα κάνει το γύρο του κόσμου.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα αποπνέει την φιλοσοφία αυτού του αγαθού παλαιστή που συνοψιζόταν σε μια δική του φράση για την διαδρομή που επέλεξε: «Αυτή η στάνη που διάλεξα, αυτό το γάλα έβγαζε».
Στα 75 του χρόνια σήμερα, ο Τρομάρας- άξιος διάδοχος του φημισμένου Κουταλιανού– δεν υπερηφανεύεται σχεδόν ποτέ ότι έχει χτίσει τον δικό του προσωπικό μύθο με κόπο, ιδρώτα, σωματική καταπόνηση και πολλά ραντεβού με τον χάρο.
Έναν μύθο που ξεκίνησε το 1947 στη μέση του εμφυλίου πολέμου, όταν ο Γιώργος βγήκε κλωτσώντας από την κοιλιά της μητέρας του Ελένης και λίγα λεπτά αργότερα κοίταγε τον πατέρα του Λάμπρο που τον κράταγε στην αγκαλιά του.
Μεγαλώνοντας στην Αγία Σοφία, ένα μικρό χωριό έξω από το Αγρίνιο ο πιτσιρικάς κατάλαβε γρήγορα, από το Δημοτικό ακόμη ότι δεν τα πήγαινε καλά με τα γράμματα.
Η μοίρα του καθορίστηκε μια μέρα, όταν στο χωριό έφτασε ένας αθλητής, ο Δημήτρης Κωνσταντίνου για να παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα, με διάφορα νούμερα βασιζόμενα στην απίστευτη μυϊκή του δύναμη.
«Πριν αρχίσει το πρόγραμμα του, με πλησίασε, με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε ότι μια μέρα θα γίνω αθλητής» δήλωσε χρόνια μετά σε συνέντευξη του, αυτός ο καλοκάγαθος γίγαντας που νοσηλεύεται μετά από το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη.
Ο Τρομάρας δεν ξέχασε ποτέ τον Κωνσταντίνου και τρία χρόνια μετά άρχισε να γυμνάζεται εντατικά, όταν η οικογένεια αφήνει το χωριό κοντά στην λίμνη Τριχωνίδα και μετακομίζει στην Αθήνα.
Πόνος, φωνές και θρίαμβοι
Ξεκινάει προπονήσεις στη πάλη με μέντορα του τον αείμνηστο Σταμάτη Χαρισιάδη κάτω από δύσκολες συνθήκες όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία του.
Ταπί δεν υπάρχει και ο έφηβος Γιώργος παλεύει πάνω σε άχυρα, ενώ μετά το τέλος της προπόνησης πλένεται όπως και οι άλλοι αθλητές σε ένα βαρέλι με νερό.
Ήταν όμως τόσο παθιασμένος με αυτό που έκανε, που πολύ γρήγορα χτίζει ένα κορμί γεμάτο μυς αφού καταναλώνει απίστευτη ενέργεια και χύνει κιλά ιδρώτα.
Μικρός στο δέμας, παλεύει με πιο μεγαλόσωμους αθλητές που πριν μπουν στο ταπί, γελάνε αντικρίζοντας τον και μόνο όταν έχουν βρεθούν κάτω, αντιλαμβάνονται ότι παλεύουν με έναν εκπληκτικό αθλητή.
Ο Τρομάρας ανοίγει δικό του γυμναστήριο το 1968, τελειώνει την στρατιωτική του θητεία και αφήνει την ερασιτεχνική πάλη για να αγωνιστεί επαγγελματικά.
«Τότε δεν μας δίναν ούτε ένα γάλα και αναγκάστηκα να γίνω επαγγελματίας και για λόγους επιβίωσης αν και το άθλημα το είχα και το έβλεπα σαν χόμπι» τόνισε το Νοέμβριο του 2020 σε συνέντευξη του.
Στα χρόνια που ακολουθούν, θα γυρίσει όλο τον κόσμο αγωνιζόμενος σε τριάντα πέντε χώρες ενώ στους τίτλους που κέρδισε είναι αυτοί του πρωταθλητή Ελλάδας και Ευρώπης στην πάλη.
Στο εξωτερικό η φήμη που αποκτά φέρνει πολλές προτάσεις αλλά ο 45χρονος πλέον Γιώργος δεν θέλει επ’ ουδενί να μείνει πουθενά αλλού εκτός από την Ελλάδα.
«Δεν μπορούσα να μείνω πιο πολύ από είκοσι μέρες, μάξιμουμ ένα μήνα στο εξωτερικό. Γύρισα εδώ αλλά η πάλη άρχισε να πέφτει» είχε πει στην ίδια συνέντευξη ο άνθρωπος που έδωσε τους τελευταίους του αγώνες το 1996 στην Τουρκία.
Στα χνάρια του Κουταλιανού
Ο Τρομάρας αρχίζει να γυρνάει γειτονιές της Αθήνας και την ελληνική περιφέρεια με ένα πρόγραμμα μασίστα πλέον, που στηρίζεται σε κάποια πολύ δύσκολα νούμερα.
Κάποιοι θυμούνται μια ημέρα αρκετά χρόνια πριν, που ενώ βρισκόταν στο Κουβέιτ για αγώνες πάλης έσυρε μια νταλίκα τριάντα πέντε τόνων, αφήνοντας τους Άραβες με το στόμα ανοιχτό.
Το ίδιο παθαίνουν μαθητές και μεγαλύτεροι όταν ξαπλώνει και περνάει ένα αυτοκίνητο από πάνω του, σπάει τεράστιες πέτρες στο κεφάλι του και λυγίζει χοντρά σίδερα.
«Μπορώ να πω πως είμαι ο πιο παλιός αθλητής που κράτησε μέχρι τα 68 του χρόνια στην ενεργό δράση, χωρίς να σταματήσω καθόλου» είχε πει σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις αυτός ο αγαθός γίγαντας τονίζοντας παράλληλα: «έχω φτάσει στην πόρτα του χάρου δεκαπέντε φορές».
Έσπασε πλευρά τρεις φορές, κόντεψε να μείνει παράλυτος στο ένα πόδι άλλη μία, αλλά πάντα επέστρεφε μέχρι το 2015 με την περίφημη φόρμα του και το logo Giorgos Tromaras στην πλάτη.
Αυτό είδε η γυναίκα του Φανή, όταν τον ακολούθησε μια και μοναδική φορά σε μια περιοδεία, η οποία όταν είδε να τον πατάει το αυτοκίνητο δεν άντεξε το θέαμα.
«Την άλλη μέρα την έδιωξα, γιατί έβλεπε το πρόγραμμα που ήταν τόσο δυνατό. “Εγώ θέλω άτομο να με εμψυχώνει” της είπα, “δεν σε πήρα για να στεναχωριέσαι εδώ” και έφυγε, πήγε κατευθείαν στο σπίτι».
