Πολιτικές υποσχέσεις έμειναν τα τελευταία χρόνια, μεγάλα δημόσια έργα στην χώρα μας.
Ήταν έργα πνοής, που θα έδιναν κυκλοφοριακή ανάσα ,θα μείωναν κατά πολύ το χρόνο μετακίνησης ανάμεσα σε περιοχές της Αττικής, αλλά θα έφερναν και πιο “κοντά” μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
Κάποια από αυτά συνεχίζουμε να τα κουβεντιάζουμε ακόμη και σήμερα, όπως την υποθαλλάσσια αρτηρία Θεσσαλονίκης.
Η παραχώρηση της υποθαλάσσιας αρτηρίας ξεκίνησε το 2007, με ορίζοντα κατασκευής τεσσάρων ετών και διάρκεια εκμετάλλευσης ως το 2037.
Κατά του έργου σημειώθηκαν προσφυγές στη Δικαιοσύνη από ομάδες πολιτών και το έργο τελικά “ναυάγησε” .
Ένα μεγάλο έργο που επίσης έχει μείνει μέχρι σήμερα στα χαρτιά είναι οι επεκτάσεις της Αττικής Οδού. Η ιστορία των επεκτάσεων ξεκινάει το 2001, αλλά το έργο το οποίο τελικά ξεχάστηκε, αφορούσε την δημιουργία ενός μεγάλου πακέτου (με τις επεκτάσεις προς Λαύριο και Ραφήνα μαζί με επέκταση της περιφερειακής Υμηττού μέχρι τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης) ώστε να είναι ελκυστικό ως αυτόνομο έργο.
Την δεκαετία του 1990 ξεκίνησε να ωριμάζει η κατασκευή της Ζεύξης του Μαλιακού, ένα από τα μεγαλύτερα έργα που θα κατασκεύαζε η Ελλάδα.
Θα ήταν μία υποθαλάσσια σήραγγα θα ένωνε τις δύο άκρες του Μαλιακού Κόλπου, ο αυτοκινητόδρομος Αθήνα-Θεσσαλονίκη θα μίκραινε κατά 60χλμ.
Το έργο αν και προκηρύχτηκε, τελικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
