Η κρίση της Ευρωζώνης δεν έληξε το καλοκαίρι του 2012 όταν τα κράτη ξεκίνησαν την τραπεζική ένωση για να ελέγξουν τις τράπεζές τους, αλλά έλαβε μία άλλη μορφή, όχι χρηματοοικονομική, αλλά πολιτική, γράφει η γαλλική Liberation. Το διαπιστώσαμε με την Κύπρο το 2013 και την Ελλάδα το 2015 και το βλέπουμε τώρα με την Ιταλία.
Οι Ιταλοί δημαγωγοί στη Ρώμη, θέτουν στην πραγματικότητα ένα εκρηκτικό ερώτημα για το μέλλον του ευρώ: ποιος πρέπει να επικρατήσει, οι λαοί ή οι μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες, εφαρμόζοντας μηχανικά κανόνες αμφίβολης νομιμότητας; Για τον ιταλικό κυβερνητικό συνασπισμό η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ο ιταλικός λαός τους έδωσε την πλειοψηφία για να εφαρμόσουν τις υποσχέσεις τους, αν και είναι αντίθετες με τους κοινοτικούς κανόνες, ενώ για την Επιτροπή, η Ευρώπη λειτουργεί σύμφωνα με προκαθορισμένους κανόνες. Μέσα στον πανικό της κρίσης η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πέτυχαν να επιβάλλουν το 2011 και 2013, σιδηρούς κανόνες οικονομικής πειθαρχίας με αντίτιμο την οικονομική τους αλληλεγγύη, υποχρεώνοντας κάθε κράτος να ακολουθεί μία διαδρομή που θα είναι σύμφωνη με την Επιτροπή και το Eurogroup.
Ελάχιστοι κατάλαβαν ότι αυτοί οι κανόνες θα έθεταν στο μέλλον ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, ούτε η Επιτροπή, ούτε το Eurogroup δεν είναι συλλογικά υπεύθυνοι ενώπιον κανενός Κοινοβουλίου, είτε ευρωπαϊκού είτε εθνικού. Η βούληση των λαών είναι στενά περιχαρακωμένη από μία τεχνοκρατική εξουσία που δεν δίνει σε κανέναν λογαριασμό, παρά στην ίδια. Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις γεννήθηκαν από τη θέληση των λαών να ελέγχουν τους φόρους και τις δημόσιες δαπάνες τους, μία κατάκτηση που η Ε.Ε. τους «κατάσχεσε» σε μεγάλο βαθμό. Η επικείμενη κρίση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ρώμης είναι λοιπόν για τη βούληση των πολιτών και όχι για τους αριθμούς. Ουδείς οικονομολόγος θεωρεί ότι ένα έλλειμμα 2,4% απειλεί την ύπαρξη του ευρώ. Αντί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Γάλλος σοσιαλιστής Eπίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί, να απειλούν για το τέλος του ευρώ, θα έπρεπε να ζητήσουν από την Ιταλία, να διορθώσει τον προϋπολογισμό της ώστε να ανταποκρίνεται στην αληθινή πρόκληση της χώρας: αυτή, της πολύ μέτριας ανάπτυξης, χωρίς να ενδιαφέρονται αν το έλλειμμά της βαθύνει προσωρινά. Εστιάζοντας σε ένα νούμερο, η Επιτροπή διακινδυνεύει την απόρριψη του ευρώ από τους πολίτες οι οποίοι, αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, είναι προσδεδεμένοι στα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Το διαπιστώσαμε με την Κύπρο το 2013 και την Ελλάδα το 2015 και το βλέπουμε τώρα με την Ιταλία.
Οι Ιταλοί δημαγωγοί στη Ρώμη, θέτουν στην πραγματικότητα ένα εκρηκτικό ερώτημα για το μέλλον του ευρώ: ποιος πρέπει να επικρατήσει, οι λαοί ή οι μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες, εφαρμόζοντας μηχανικά κανόνες αμφίβολης νομιμότητας; Για τον ιταλικό κυβερνητικό συνασπισμό η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ο ιταλικός λαός τους έδωσε την πλειοψηφία για να εφαρμόσουν τις υποσχέσεις τους, αν και είναι αντίθετες με τους κοινοτικούς κανόνες, ενώ για την Επιτροπή, η Ευρώπη λειτουργεί σύμφωνα με προκαθορισμένους κανόνες. Μέσα στον πανικό της κρίσης η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πέτυχαν να επιβάλλουν το 2011 και 2013, σιδηρούς κανόνες οικονομικής πειθαρχίας με αντίτιμο την οικονομική τους αλληλεγγύη, υποχρεώνοντας κάθε κράτος να ακολουθεί μία διαδρομή που θα είναι σύμφωνη με την Επιτροπή και το Eurogroup.
Ελάχιστοι κατάλαβαν ότι αυτοί οι κανόνες θα έθεταν στο μέλλον ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, ούτε η Επιτροπή, ούτε το Eurogroup δεν είναι συλλογικά υπεύθυνοι ενώπιον κανενός Κοινοβουλίου, είτε ευρωπαϊκού είτε εθνικού. Η βούληση των λαών είναι στενά περιχαρακωμένη από μία τεχνοκρατική εξουσία που δεν δίνει σε κανέναν λογαριασμό, παρά στην ίδια. Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις γεννήθηκαν από τη θέληση των λαών να ελέγχουν τους φόρους και τις δημόσιες δαπάνες τους, μία κατάκτηση που η Ε.Ε. τους «κατάσχεσε» σε μεγάλο βαθμό. Η επικείμενη κρίση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ρώμης είναι λοιπόν για τη βούληση των πολιτών και όχι για τους αριθμούς. Ουδείς οικονομολόγος θεωρεί ότι ένα έλλειμμα 2,4% απειλεί την ύπαρξη του ευρώ. Αντί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Γάλλος σοσιαλιστής Eπίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί, να απειλούν για το τέλος του ευρώ, θα έπρεπε να ζητήσουν από την Ιταλία, να διορθώσει τον προϋπολογισμό της ώστε να ανταποκρίνεται στην αληθινή πρόκληση της χώρας: αυτή, της πολύ μέτριας ανάπτυξης, χωρίς να ενδιαφέρονται αν το έλλειμμά της βαθύνει προσωρινά. Εστιάζοντας σε ένα νούμερο, η Επιτροπή διακινδυνεύει την απόρριψη του ευρώ από τους πολίτες οι οποίοι, αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, είναι προσδεδεμένοι στα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
