Οι κινήσεις του Εμμανουήλ Μακρόν το τελευταίο διάστημα
αποδεικνύουν την επιθυμία του η Γαλλία να καταστεί ρυθμιστής των διεθνών
εξελίξεων.
Μόλις δύο μέρες πριν δήλωσε στο περιοδικό The Economis ότι «Αυτό που ζούμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του
ΝΑΤΟ», αποδίδοντάς τον στην αμερικανική αποδέσμευση και στην συμπεριφορά της
Τουρκίας, επαναλαμβάνοντας την ανάγκη ενίσχυσης της Ευρώπης της Άμυνας, καθώς
πλησιάζει η σύνοδος κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας η οποία θα διεξαχθεί στο
Λονδίνο στις αρχές του Δεκεμβρίου.
«Δεν υπάρχει κανείς συντονισμός με τους εταίρους του
ΝΑΤΟ στην στρατηγική απόφαση των ΗΠΑ και είμαστε μάρτυρες μιας επίθεσης από
έναν άλλο εταίρο του ΝΑΤΟ, την Τουρκία, σε μία ζώνη όπου διακυβεύονται τα
συμφέροντά μας, χωρίς συντονισμό. Αυτό που συνέβη αποτελεί τεράστιο πρόβλημα
για το ΝΑΤΟ».
Πολλοί αναλυτές συμφωνούν ότι η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική
ασφάλειας απειλείται από τις τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές και μετατοπίσεις
που συντελούνται.
Ο Μακρόν πιστεύει ότι αναδύεται ένας διπολικός κόσμος,
αυτήν τη φορά όμως με τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη μια πλευρά και την Κίνα από
την άλλη, με τη Ρωσία αντιμέτωπη με μια πιθανή περιθωριοποίηση και την Ευρώπη
να συμπιέζεται από τις δύο αυτές υπερδυνάμεις και να καλείται να επιλέξει
στρατόπεδο παίζοντας δευτερεύοντα ρόλο.
Για τον Μακρόν όλες αυτές οι εξελίξεις καθιστούν ακόμη
περισσότερο «ουσιαστική, από την μία πλευρά, την Ευρώπη της Άμυνας – μια Ευρώπη που πρέπει να αποκτήσει
στρατηγική και λειτουργική αυτονομία σε στρατιωτικό επίπεδο. Και από την άλλη,
επανέναρξη ενός στρατηγικού διαλόγου, χωρίς καθόλου αφέλειες, και που θα πάρει
χρόνο, με την Ρωσία».
Χρειάζεται μια Ευρώπη που θα ζει σύμφωνα με τις δικές
της αξίες, που δεν ταυτίζονται με αυτές των ΗΠΑ, που θα διαφυλάσσει τα πολιτικά
και τα οικονομικά της συμφέροντα και κυρίως θα μπορεί να έχει στρατιωτική και
αμυντική αυτονομία.
Η επιθυμία της Γαλλίας να βελτιώσει τις σχέσεις της με
τη Ρωσία μπορεί να εξεταστεί σε αυτό το πλαίσιο. Μια Ρωσία ως πιθανή σύμμαχος
για την Ευρώπη σε ένα αναδυόμενο διπολικό παγκόσμιο σύστημα.
Πέραν αυτού η Γαλλία πιστεύει ότι τα πυρηνικά της
καθώς και η μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν φτάνουν για να
παίξει τον ρόλο που επιθυμεί στη διεθνή σκηνή.
Χρειάζεται την Ευρώπη.
Μια Ευρώπη που μπορεί να λειτουργήσει ως
πολλαπλασιαστής ισχύος και που παρότι αποτελεί μια κοινότητα συμφερόντων
εντούτοις έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει ένα κοινό μέτωπο σε φλέγοντα
ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Μόνο που σε αυτό το σημείο συγκρούεται με τη Γερμανία
που σε πολλά σημεία έχει διαφορετική στρατηγική και οπτική για τον ευρωπαϊκό
ενωσιακό μέλλον.
Η διαφορές φάνηκαν από την αρχή όταν το Βερολίνο
φάνηκε ότι δεν είχε καμμία πρόθεση να υποστηρίξει τα σχέδια του Μακρόν για την
αλλαγή λειτουργίας της Ευρωζώνης.
Οι διαφορές με τη Γερμανία οδήγησαν τον Μακρόν σε
αναπροσαρμογή της ευρωπαϊκής του πολιτικής.
Υποστήριξε την δημιουργία του Renew Europe, εντός ευρωκοινοβουλίου, πολέμησε το λεγόμενο
σύστημα Spitzekandidat για
την ανάδειξη του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και πρόσφατα έθεσε βέτο
στην ενταξιακή πορεία της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας.
Το βέτο του Μακρόν είχε στόχο να αναδείξει ότι οι
διαδικασίες διεύρυνσης θέτουν σε κίνδυνο την ολοκλήρωση της Ε.Ε., άρα τη συνοχή
της Ε.Ε. Συνέχισε δηλαδή την παράδοση στην ευρωπαϊκή πολιτική της Γαλλίας που
θεωρεί την εμβάθυνση και τη διεύρυνση ως έννοιες αντικρουόμενες. Ωστόσο το βέτο
αυτό τού έχει στοιχίσει ήδη αρκετά και έχει μειώσει την μέχρι πρότινος
φιλοευρωπαϊκή αξιοπιστία του.
Μένει να δούμε το αποτέλεσμα των φιλόδοξων και
ριψοκίνδυνων σχεδίων του ανυπόμονου Μακρόν.
