Του Δρ. Νίκου Ερρ. Ιωάννου
Καρδιολόγου
Η συμπλήρωση μισού αιώνα από την εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή σηματοδοτούν έναν σταθμό.
Αυτή η προσέγγιση, δικαιολογεί κατά κάποιον τρόπο τον «πυρετό» για πολλές και μαζικές εκδηλώσεις. Με αυτές θα γίνει ένα μπαμ, πολλοί θα καμαρώσουν για τις εντυπωσιακές ιδέες και επιδόσεις τους και μετά, επιστροφή στην παραδοχή των τετελεσμένων, την αποχαύνωση και την …επαναπροσέγγιση.
Υπάρχει και μία άλλη, πραγματιστική και ωφέλιμη, της διαρκούς μνήμης και υπόμνησης. Αυτήν οφείλουμε να καλλιεργούμε και να υπηρετούμε προκειμένου να διατρανώσουμε την αμετακίνητη θέση για Απελευθέρωση της Πατρίδος μας.
Επί τούτου αναφύεται η ευθύνη όσων ζήσαμε τα γεγονότα και διατηρούμε αυθεντικές μνήμες.
Υπερηφάνεια, για τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. (1955-1959)
Ματαίωση με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης, Λονδίνου.
Οδύνη για την εισβολή, τις σφαγές, τους βιασμούς, την κατοχή.
Ευθύνη για αποκατάσταση του δικαίου.
Ανεξάρτητα από αυτά επρόκειτο να οργανωθεί από ιδιώτες στο Λονδίνο «Ελληνικό Φεστιβάλ» την 20η Ιουλίου, ανήμερα της εισβολής. Το πρόγραμμα είχε φαγοπότι, τραγούδια, χορούς και μετάκληση καλλιτεχνών.
Το αναφέρω για να εκφράσω την εκτίμησή μου στους διοργανωτές διότι, μόλις πληροφορήθηκαν την άστοχη έως και προκλητική χρονική συγκυρία, την ακύρωσαν και μετέφεραν την ημερομηνία τον Σεπτέμβριο.
Αξίζει να αναλογιστούμε πρώτα τις δικές μας ευθύνες γι’ αυτή την παρ’ ολίγον εκτροπή.
Μάθαμε στα παιδιά και τους νέους μας τις διαφορές και τη σημασία του Πανηγυρισμού, του Εορτασμού, της Ανάμνησης, της Δοξολογίας, του Μνημοσύνου και του Τρισαγίου;
Η ευαίσθητη αντίδραση των νέων του Λονδίνου δίνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα αλλά και μία εντολή αναλήψεως συγκεκριμένων πρωτοβουλιών.
Υπάρχει συναφής, πρόσφατη τραυματική εμπειρία από τον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Ανήμερα της ένδοξης επετείου της 1ης Απριλίου 1955, ημέρας έναρξης του Αγώνος της ΕΟΚΑ εψάλη ένα σύντομο τρισάγιο αντί Δοξολογίας και η υπουργός πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας ανέλυσε την Δ.Δ.Ο. (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία) αντί του νενομισμένου και οφειλόμενου Πανηγυρικού εις ανάμνησιν των πρωτεργατών, των πεσόντων Ηρώων, των απαγχονισθέντων και του μαχόμενου για την Ένωση Κυπριακού Λαού.
Εάν με αφορμή τα 50 χρόνια της εισβολής κυριαρχήσουν τα πανηγύρια, τα γλέντια κι οι χοροί αντί πανδήμου Μνημοσύνου και σιωπηρής ενδοσκοπήσεως, τότε θα έχουμε άλλο ένα δείγμα ανήκεστης βλάβης της ιστορικής μας μνήμης και ακάθεκτης πορείας προς την αυτοκαταστροφή.
Και ας μη λησμονούμε πως οι ανερμάτιστοι υπέρμαχοι της επαναπροσέγγισης και των ΜΟΕ (Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) καιροφυλαχτούν και δεν αποκλείεται υπερακοντίζοντας και τους πιο προωθημένους Τούρκους να σχεδιάζουν κοινές δράσεις με τους σφετεριστές της Γης μας με τη σκέψη, αφού αυτοί έκαναν τα σπίτια μας δικά τους να κάνουμε κι εμείς τη χαρά τους δική μας!!
