Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό της τέχνης θα λέγαμε ότι με τον όρο αυτό συνήθως εννοείται η ψυχική δραστηριότητα ή δημιουργία που είναι σημαντική εξαιτίας της έλξης που προκαλεί στα ανθρώπινα συναισθήματα, διεγείροντας τον νου ή και το συναίσθημα. Είναι η δημιουργική έκφραση που μέσα στο έργο αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση, τα συναισθήματα, τις ιδέες, την αίσθηση ή τον οραματισμό του καλλιτέχνη.
Επειδή τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για την έννοια της τέχνης και αν αυτή θα πρέπει να λογοκρίνεται προφανώς και η απάντηση είναι όχι. Παρ όλα αυτά με αφορμή την πρόσφατη έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη με τον τίτλο ««Σαγήνη του Αλλόκοτου» θα επικροτήσω απόλυτα τον εμπνευστή του τίτλου της έκθεσης αυτής, αλλά μόνο τον τίτλο. Ας δούμε αλήθεια τι σημαίνει αλλόκοτο. Είναι αυτό που είναι παράξενο στη μορφή και την συμπεριφορά. Μέχρι εδώ δε νομίζω ότι κανείς μπορεί να διαφωνήσει.
Το γεγονός όμως ότι το αλλόκοτο αυτό «εισέβαλε» στο όνομα κάποιας «τέχνης» σε έναν δημόσιο οργανισμό που χρηματοδοτείται από τους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες, που δηλώνουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία χριστιανοί Ορθόδοξοι, και που ο οργανισμός αυτός υπάρχει για να προάγει τον πολιτισμό μπροστά στα μάτια ανθρώπων που έχουν συγκεκριμένα πιστεύω, πίστη και παράδοση, γεννά πολλά ερωτήματα και για την πολιτική ηγεσία του τόπου, που επέτρεψε σε αυτόν τον χώρο να εισβάλλει το αλλόκοτο.
Η κυρία Μενδώνη και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πόσο υπερήφανοι αλήθεια μπορεί να αισθάνονται που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ένοιωσαν να προσβάλλεται το θρησκευτικό τους συναίσθημα; Απ΄ ότι φαίνεται το πάμε και όπου βγει δεν ακούστηκε μόνο στα Τέμπη, αλλά ακούγεται καθημερινά παντού και δυστυχώς και στο χώρο του πολιτισμού.
Οι καλλιτέχνες που μιμούνται τη σχολή του Φρανσίσκο Γκόγια είναι πολλοί, αλλά οι φθηνές απομιμήσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν και τέχνη, αν μιλήσουμε και σε ένα αισθητικό επίπεδο.
Πέρα από αυτό όμως φαίνεται ότι γίνεται συνήθεια σε κάποιους σε σημαντικές θρησκευτικές περιόδου του έτους να προσβάλλουν τα Θεία. Βρισκόμαστε ήδη στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής κι αν αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα στους σημερινούς κυβερνώντες λέει πάρα πολλά στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που μέσα σε αυτή την περίοδο, σαφέστατα και δεν θα περίμενε να δει να φιλοξενούνται σε έναν εθνικό φορέα έργα που προσβάλλουν την πίστη και τα θρησκευτικά του σύμβολα. Μπορεί το πρόσωπο της Παναγίας και του Χριστού, τα πρόσωπα των Αγίων να μην λένε πολλά πράγματα στην Υπουργό Πολιτισμού, και είναι δικαίωμά της, δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να συμπράττει σε μια έκθεση που πιθανότατα θα επισκεφθούν και μικρά παιδιά που άλλο μαθαίνουν από τις οικογένειές τους ότι είναι η Παναγία και οι Άγιοι της Εκκλησίας. Για αυτή της σύγχυση αλήθεια ποιος είναι υπεύθυνος αν όχι η ίδια η Υπουργός Πολιτισμού και ο Πρωθυπουργός που ανέχεται αυτούς τους προσβλητικούς πειραματισμούς για την αισθητική μας, την πίστη μας και την παράδοσή μας.
Κατά τη γνώμη μας, η Εθνική Πινακοθήκη δεν έπρεπε να επιτρέψει την παρουσίαση προσβλητικών έργων προς την Ορθόδοξη Πίστη μας, αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο θέμα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και όχι η πράξη αυτή καθ’ αυτή του κ. Νίκου Παπαδόπουλου, που το κίνημα ΝΙΚΗ ξεκάθαρα δεν υιοθετεί.
Ταυτόχρονα ζητούμε να επανέλθει ο νόμος που χαρακτηρίζει ποινικό αδίκημα την εξύβριση και προσβολή των θείων και ιερών του Χριστιανισμού και κάθε θρησκείας για να περιοριστούν παρόμοιες καταστάσεις.
Προφανώς και για τα όρια της τέχνης θα συνεχίσει να γίνεται λόγος και η συζήτηση πάντα ευπρόσδεκτη είναι, αλλά κάποτε θα πρέπει να γίνει και μια σοβαρή κουβέντα για τον σεβασμό της πίστης και της παράδοσης σε αυτόν τον τόπο. Εκτός και αν οι υποστηρικτές της woke ατζέντας μας απαγορέψουν και αυτό, δηλαδή να μιλάμε ανοιχτά για την πίστη μας. Ειδικά μπροστά στο πρόσωπο της Παναγίας ο Έλληνας παραδοσιακά στεκόταν με μεγάλο σεβασμό και αυτή η σχέση που η ιστορία και οι άνθρωποι αυτού του τόπου έχουν με την μητέρα του Θεού δεν θα διαρραγεί ποτέ όσες εκθέσεις σαν την αλλόκοτη αυτή έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη κι αν γίνουν στο μέλλον.
Να τονίσουμε ότι την ίδια θέση θα είχαμε αν υβρίζονταν άλλες θρησκείες και δόγματα με παρόμοιο τρόπο. Κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να ονομάζει ως Τέχνη την προσβολή της θρησκευτικής πίστης, όποια και αν είναι αυτή.
Όσο και να προσπαθούν κάποιοι η λογική στο τέλος θα επικρατήσει, η προσβολή της Ορθόδοξης Πίστης μας δεν είναι Τέχνη για την συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας.
Του Ανδρέα Βορύλλα, Βουλευτή Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών με τη ΝΙΚΗ
