Η Καμεράτα και ο χαρισματικός μαέστρος Γιώργος Πέτρου συναντούν τον κορυφαίο ροκ κιθαρίστα Gus G, σε ένα συναρπαστικό διάλογο της ροκ με τη συμφωνική μουσική.
Μετά τις τρεις sold out εμφανίσεις της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και ο Γιώργος Πέτρου επιστρέφουν στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου στις 8:30 το βράδυ, με μια συναρπαστική συναυλία που συνδυάζει την progressive rock των 70s και τον συμφωνικό ήχο.
Αυτή την πολύ ξεχωριστή βραδιά, το αγαπημένο αθηναϊκό σύνολο συναντά επί σκηνής τον διεθνώς αναγνωρισμένο και πολυβραβευμένο έλληνα ροκ κιθαρίστα Gus G, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν ο κιθαρίστας της μπάντας του θρυλικού Ozzy Osbourne, αλλά και δύο κορυφαίους έλληνες μουσικούς: τον μπασίστα Γιώργο Φακανά, που ακροβατεί με μεγάλη ευκολία ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά στυλ, και τον ντράμερ Στέφανο Δημητρίου. Ειδικά σε αυτή τη συναυλία, ρόλο σολίστ αναλαμβάνει επίσης ο πολυδιάστατος Γιώργος Πέτρου που θα παίζει επίσης πιάνο και Hammond organ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει το έργο Sarabande για συμφωνική ορχήστρα και ροκ μπάντα του Jon Lord και τη Συμφωνία αρ. 4, «Ήρωες» του Philip Glass, που βασίζεται στο άλμπουμ Heroes των David Bowie και Brian Eno.
Πληροφορίες για τις «Συμφωνικές ροκ μεταμορφώσεις», στο site του Μεγάρου
Δείτε το trailer εδώ
Απομένουν λίγα εισιτήρια.
Συμφωνικές ροκ μεταμορφώσεις
Όταν η progressive rock των 70s
συναντά τη συμφωνική ορχήστρα
Η αναζήτηση και οι πειραματισμοί των μουσικών της δεκαετίας του 1970 είναι ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο. Οι θρύλοι της ροκ, και ήδη σπουδαίοι δεξιοτέχνες στο είδος τους, είχαν βαθύ υπόβαθρο κλασικής παιδείας, ενώ οι επιρροές από τη μεγάλη κλασική δημιουργία των προηγούμενων αιώνων ήταν συχνές και προφανείς στο έργο τους.
Από την άλλη πλευρά, οι κλασικοί δημιουργοί του τέλους του 20ού αιώνα, ως παιδιά της εποχής τους, δεν μπόρεσαν, ούτε θέλησαν, να αποστασιοποιηθούν από τον κυκλώνα της ροκ μουσικής των 70s. Εμπνεύστηκαν, αναθεώρησαν και δημιούργησαν μέσα από τις ιδέες των κακών παιδιών της ροκ, οδηγώντας τη μουσική σε μονοπάτια πραγματικού cross over: δεν έντυσαν απλώς τη μια μουσική με τα ρούχα της άλλης, αλλά συνέθεσαν καινούργια, πρωτότυπα έργα που συνδύαζαν τους ήχους και τις ποικίλες μουσικές γλώσσες, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας μουσικής!
JON LORD
Sarabande για συμφωνική ορχήστρα
και ροκ μπάντα (1974)
Ο Jon Lord, ο θρυλικός οργανίστας των Deep Purple και ένας από τους πιο μορφωμένους, μουσικά, σταρ της ροκ, μετά το «πείραμα» του Κοντσέρτου για ροκ γκρουπ και ορχήστρα που παρουσιάστηκε το 1969 από τη London Philharmonic στο Royal Albert Hall με σολίστ τους ίδιους τους Deep Purple, γράφει, πέντε χρόνια αργότερα, την υπέροχη Sarabande για συμφωνική ορχήστρα και ροκ μπάντα. Ένα έργο εμπνευσμένο από τις σουίτες του Johann Sebastian Bach, που αναμειγνύει πολλά και διαφορετικά μουσικά στυλ (jazz, ethnic, μπαρόκ, αλλά και ατμόσφαιρες από μουσικές του Vaughan Williams) δημιουργώντας ένα ορχηστρικό πυροτέχνημα με ροκ πινελιές και έντονο 70s groove.
Το 2010, ο Jon Lord επεξεργάστηκε εκ νέου την ενορχήστρωση του έργου και το έφερε στην τελική του μορφή, με σκοπό η Sarabande να παίζεται σε αίθουσες συναυλιών.
Στην πρώτη ηχογράφησή της, το 1976, το μέρος της ηλεκτρικής κιθάρας ερμήνευσε ο Andy Summers, ο κιθαρίστας των Police.
PHILIP GLASS
Συμφωνία αρ. 4, «Ήρωες» (1996)
βασισμένη στο άλμπουμ Heroes των David Bowie και Brian Eno
Ο εμβληματικός αμερικανός συνθέτης Philip Glass εμπνέεται από ένα από τα πλέον επιδραστικά και πρωτοπόρα άλμπουμ των 70s, το περίφημο Heroes των David Bowie και Brian Eno και δημιουργεί ένα εντελώς νέο έργο, την Τέταρτη συμφωνία.
Ο Glass δεν ενορχηστρώνει απλώς τη μουσική του Heroes, αλλά παίρνει τα μουσικά ψήγματα των Bowie και Eno, τα επεξεργάζεται και τα αναπτύσσει σε ένα νέο ηχητικό πλαίσιο, μέσα από τη δική του αισθητική και τον παραμορφωτικό φακό του μινιμαλισμού. Ο ίδιος ο Bowie δηλώνει φανατικός θαυμαστής της μουσικής του Glass και παραδέχεται την επίδραση του αμερικανού συνθέτη στη δική του μουσική.
Το Heroes των Bowie και Eno ηχογραφήθηκε το 1977 στο Βερολίνο σε ένα στούντιο ακριβώς μπροστά από το «Τείχος του αίσχους». Οι μουσικοί, κατά την ηχογράφηση, μπορούσαν να δουν από τα παράθυρα του στούντιο τις περιπολίες των ανατολικογερμανών στρατιωτών πίσω από τα συρματοπλέγματα του τείχους, ενώ ο ίδιος ο David Bowie αυτοσχεδίαζε τραγουδώντας μπροστά στο μικρόφωνο τους στίχους του Heroes, ένα έργο που, μελλοντικά, επρόκειτο να γίνει ένας από τους ύμνους της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.
Την ατμόσφαιρα αυτή μεταφέρει με αριστουργηματικό τρόπο ο Glass στη συμφωνική του παλέτα.
O David Bowie λέει για την Τέταρτη συμφωνία του Philip Glass:
«Ο Philip έχει βάλει πολύ από τον εαυτό του στο νέο αυτό έργο, και η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα έχει βάλει πολύ περισσότερα από ό, τι είχα να πω εγώ ο ίδιος στην αρχή.
Ακούγοντας αυτό το υλικό είναι κάπως σαν να σας συστήνουν έναν αδελφό ή μια αδελφή που σας λένε ότι είχατε, αλλά αγνοούσατε την ύπαρξή τους. Και, όταν τους συναντάτε, προφανώς καταγράφονται, μεν, οικεία οικογενειακά χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μια ολόκληρη ζωή από πίσω. Και όλα αυτά έχουν εξελιχθεί εν αγνοία σας.
Η μουσική [του Glass] έχει χαρακτηριστικά που αναγνωρίζω αμέσως, αλλά έχει τη δική της ζωή. Δεν έχει να κάνει με μένα. Εμπεριέχει όλες αυτές τις εμπειρίες που εγώ δεν γνώριζα και καλύπτει όντως ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων: από τη βαθιά απελπισία στο «Neuköln» μέχρι την ανοδική σπειροειδή πορεία του «V2 Schneider».
Ειδικά αυτά τα δύο, για μένα, αποτυπώνουν αυτό που προσπαθούσα να κάνω. Πραγματικά, [το έργο του] με ενθουσίασε. Ήταν σαν ο Philip να είχε τροφοδοτήσει τη φωνή μου… Αλλά, κατά κάποιο τρόπο, είχε φτάσει ‒έχω την εντύπωση‒ πολύ πιο κοντά στην εσωτερική αίσθηση αυτού που προσπαθούσα να κάνω».
