Της Ιωάννας Άρμεν:
Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του
Νέου Εθνικά Ενιαίου Πολιτικού Σχηματισμού ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν κάθε μέρα ότι ζούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο. Η αντι-woke ατζέντα που φαίνεται να επιβάλλει ο Τραμπ (μεταναστευτικό, ΛΟΑΤΚΙ, πράσινη μετάβαση) όπως και η αμφισβήτηση εκ μέρους του της ύπαρξης του ΝΑΤΟ, προκαλούν αναστάτωση στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο. Η στροφή της Ευρώπης εναντίον μιας πάλαι ποτέ σύμμαχης, και μάλιστα της πιο ισχυρής, χώρας δείχνει τη σύγκρουση δύο κόσμων που μέχρι πρότινος, θεωρητικά τουλάχιστον, ομονοούσαν πολιτικά. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, στην προηγούμενη θητεία του οποίου δεν έλαβε χώρα καμία πολεμική σύγκρουση (τουλάχιστον μεγάλου γεωοικονομικοπολιτικού ενδιαφέροντος), καλείται να λήξει τα μεγάλα πεδία μάχης που αναστατώνουν την υφήλιο, το Ουκρανικό και το Παλαιστινιακό. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί το πιο μεγάλο τραύμα στο σώμα της Ε.Ε. και όπως φαίνεται η Γηραιά Ήπειρος δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στον αγώνα εναντίον της Ρωσίας.
Οι συναντήσεις των Ευρωπαίων ηγετών, με ηχηρές «έσωθεν» απουσίες, και ακόμα πιο ηχηρές «έξωθεν» παρουσίες, αποτυπώνουν γλαφυρά ότι στην πραγματικότητα το μόνο δίκαιο που εφαρμόζεται είναι του ισχυρού. Μέσα σε αυτόν τον ασταθή κόσμο ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να μας πείσει για την πολιτική σταθερότητα της πατρίδας μας, αν και η κοινωνία καταρρέει, με κάθε τομέα διακυβέρνησης να βρίσκεται υπό πλήρη διάλυση. Η απονομιμοποίηση προς την κυβέρνηση και η αποστροφή προς την αντιπολίτευση, φάνηκαν πανηγυρικά στις διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου σε όλη τη χώρα για την επέτειο των δύο χρόνων από την εθνική τραγωδία των Τεμπών, και αναδύεται το αίτημα για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η Ελλάδα παλεύει να σώσει τον εαυτό της, ή μάλλον να τον ξαναβρεί, και για να συμβεί αυτό επιβάλλεται να ξηλωθεί κάθε σαθρό υλικό που απαρτίζει το πολιτικό-κομματικό σύστημα.
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη παντού ελλοχεύει ο κίνδυνος κατάρρευσης της προσωπικής του ηγεμονίας και του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί με επιτυχία. Και επειδή ο κίνδυνος είναι βάσιμος και ψηλαφητός, προσπαθεί να στοχοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις για να παρατείνει την αποτυχημένη και επικίνδυνη θητεία του στο τιμόνι της χώρας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία υπό τον κίνδυνο υπαρξιακής απειλής καταθέτουν πρόταση δυσπιστίας για να επιμηκύνουν και αυτοί με τη σειρά τους τη δική τους επιβίωση. Η πραγματική θέληση κυβερνητικής αλλαγής μόνο μια λύση έχει· την παραίτηση των βουλευτών, κάτι που θα οδηγούσε σε διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εθνικών εκλογών, αλλά κανείς δε χαλάει την πολιτική του καριέρα για 57 θανάτους. Όλοι καταφεύγουν στα γνωστά επικοινωνιακά κόλπα που δεν βρίσκουν πλέον αντίκρισμα, αλλά κάθε δήλωση από πολιτικά χείλη προκαλεί μεγαλύτερη οργή στο κοινωνικό πλήθος, οργή σιωπηλή στην πλειοψηφία.
Η αλαζονεία του μειοψηφικά εκλεγμένου πρωθυπουργού προς οποιονδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει το αναντικατάστατο της αποτυχίας του διαφαίνεται και στην απειλή «Μητσοτάκης ή χάος», σε αντιστοιχία με το προεκλογικό σύνθημα του 2023 «Σταθερότητα ή χάος», επαναλαμβάνοντας το αφήγημα σταθερότητας στη στασιμότητα. Στασιμότητα που μεταφράζεται σε πολιτική ανικανότητας, υποβάθμισης, ενδοτικότητας σε κάθε εξωτερική επιταγή, κυρίως στον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Και ενώ αρκετό καιρό πριν τις διαδηλώσεις της 28ης Φλεβάρη έκανε λόγο για δυνάμεις που προσπαθούσαν να φέρουν πολιτική αστάθεια και να κλονίσουν τη δημοκρατία, παραμονές άλλαξε το τροπάριο και τόνισε το συνταγματικό δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει ειρηνικά. Η κοινωνία λοιπόν που ξυπνάει από τον λήθαργο της απραξίας και αφωνίας λογίζεται ως εχθρός, γιατί είναι η μόνη που έχει τη δύναμη να διαταράξει την κυβερνητική ηρεμία και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Οι πέριξ απλά «γαβγίζουν». Ο Μανώλης Κοττάκης είχε δηλώσει σε πρωινή εκπομπή στην «Ναυτεμπορική»: «Δε μπορεί κάποιος που ζητάει απαντήσεις γιατί έχασε το παιδί του να είναι απειλή για τη δημοκρατία». Πρέπει να υπάρχει νηφαλιότητα όμως για να διακρίνει κάποιος το αυτονόητο, όταν βλέπει ότι η προσπάθεια εφαρμογής πραγματικής δημοκρατίας απειλεί την καρέκλα του και την ηγεσία του.
Αδυνατώντας να πείσει του πολίτες για το μοιραίο ανθρώπινο λάθος, ακόμα και τους δικούς του ψηφοφόρους (τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων «μιλάνε»), έβαλε ξανά στον επικοινωνιακό του λόγο το «βαθύ κράτος», με το οποίο όπως είπε στην Ολομέλεια για την πρόταση δυσπιστίας δε δίστασε να συγκρουστεί και να διαγράψει συνδικαλιστές της ΝΔ. Όλα αυτά όταν λίγη ώρα πριν ο γνωστός συνδικαλιστής – βουλευτής της ΝΔ Δημήτρης Κυριαζίδης επιτέθηκε φραστικά στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και «αδυνατώντας» να ζητήσει συγγνώμη οδηγήθηκε σε διαγραφή. Είναι γνωστό βέβαια ποια κέντρα εξουσίας ελέγχουν τα συνδικάτα, τα σωματεία, και λοιπές εργατικές οργανώσεις, οπότε εμμέσως πλην σαφώς κατονόμασε και το «βαθύ κράτος». Όλες οι κινήσεις του πρωθυπουργού καταδεικνύουν την απέλπιδα προσπάθεια να συσπειρώσει δίπλα του ανθρώπους που θα μπορέσουν να τον βγάλουν από τον βούρκο που έχει πέσει, να αναπτερώσουν το ηθικό του και, όπως όλα δείχνουν, να συμβάλουν στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.
Γιατί αν και ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι έλαβε το μήνυμα, οι επιλογές των προσώπων που στελεχώνουν την κυβέρνηση μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό και τα «λερωμένα τ’ άπλυτα» που δημοσιεύονται για το ένοχο παρελθόν τους, δεν αφήνουν περιθώριο ερμηνείας άλλο από τη διαφθορά που έχει εισαγάγει στο επιτελείο του για να μπορεί ανενόχλητος να αβγατίζει την περιουσία του προστατεύοντας παράλληλα τη μαφία που κινείται στην ελληνική επικράτεια. Κερασάκι στην τούρτα η ορκωμοσία του ΠτΔ, Κ. Τασούλα, που δίνει στην κυβερνώσα παράταξη τα τρία πρώτα μετάλλια στον αγώνα των πολιτειακών αξιωμάτων. Η ΝΔ βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει μείνει με 155 βουλευτές, και αρκετά στελέχη της έχουν απομακρυνθεί ρίχνοντας βολές στο κόμμα, που, όπως πλέον λένε, δεν ακολουθεί τις αξίες που το ανέδειξαν σε ισχυρή συντηρητική παράταξη. Οι εσωτερικοί κλυδωνισμοί αν και αποσιωπούνται, είναι υπαρκτοί, και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να ξεσπάσουν. Το χρήμα ακόμα μπαίνει στις τσέπες, αλλά όσο το πλοίο βυθίζεται τόσο περισσότεροι θα πηδάνε και θα αποχωρούν.
Είναι αστείο, λοιπόν, να μιλάει ο πρωθυπουργός για πολιτική σταθερότητα, όταν όχι μόνο η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του λαού, αλλά και κανένα υφιστάμενο κόμμα. Αυτό είναι εμφανές και από τις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται σε υπερθετικό βαθμό, λες και διανύουμε προεκλογική περίοδο, και δε συμφωνούν καν μεταξύ τους, ούτε στα ποσοστά της ΝΔ, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για την αξιοπιστία τους. Επιπλέον, το ίδιο το πολιτικό σύστημα καταρρέει, καθώς οι αξίες που οι πρόγονοί μας ανέδειξαν έχουν εκλείψει από τους σημερινούς κρατούντες, που, αντί να τηρούν τη διάκριση μεταξύ εξουσίας και πολιτικής, ταυτίζουν τις δύο έννοιες. Η πολιτική, ως θεσμικός έλεγχος της εξουσίας και ως προστασία των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, έρχεται σε αντίθεση με την εξουσία, η οποία επιθυμεί να κατέχει τα πάντα για τον εαυτό της και να επιβάλλει τη θέλησή της. Οι θεσμοί, όμως, έχουν βεβηλωθεί και απαξιωθεί, καθώς έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με τα «μικρά» συμφέροντα των εξουσιαστών, ώστε να μπορούν ανεξέλεγκτα να υποτάσσουν τον λαό και να προάγουν τα προσωπικά τους οφέλη.
Είναι πραγματικά ειρωνικό που στη χώρα, όπου πριν από 2.500 χρόνια γεννήθηκε η δημοκρατία και τέθηκαν θεμελιώδεις έννοιες όπως η ελευθερία του λόγου και της σκέψης, η ευπρέπεια, η αριστεία, η ισότητα, η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία, αμφισβητούνται σήμερα οι θεσμοί της από την πλειοψηφία των πολιτών. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τραγελαφικών δηλώσεων από πολιτικούς που εξουσιάζουν μέσω μιας μειοψηφικής πλειοψηφίας ψηφοφόρων και, αποδεδειγμένα, δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του αξιώματός τους και στις πραγματικές ανάγκες του έθνους.
Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, η Ελλάδα εξακολουθεί να βιώνει την παρακμή της, περιμένοντας την αναγέννηση της δημοκρατίας. Η χώρα χρειάζεται έναν πολιτικό φορέα μακρυά από ιδεολογίες και χρώματα, που διαιρούν την ομόνοια που δύσκολα κατάφερνε ο Έλληνας να αποκτήσει από αρχαιοτάτων χρόνων. Πρέπει να αναγνωρίσουμε, όμως, τη σημαντική προσφορά της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας στο έθνος: τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, του πιο ισχυρού πυλώνα πολιτικής σταθερότητας. Μιας σταθερότητας που διατηρείται μέσω της κοινωνικής αναστάτωσης και των επεισοδίων, όταν το ΚΚΕ αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία επιθυμεί αλλαγή που αμφισβητεί το κατεστημένο. Η Μεταπολίτευση, λοιπόν, έθεσε τη βάση της πολιτικής αποσταθεροποίησης, αναμένοντας την αναγέννηση της πραγματικής δημοκρατίας. Η εθνική τραγωδία των Τεμπών ήρθε να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία.
Με τα σημερινά παγκόσμια τεκταινόμενα, δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε τα εσωτερικά μας ζητήματα σε αντιδιαστολή με όσα συμβαίνουν γύρω μας, ειδικά όταν αυτά περιλαμβάνουν κυρίως τον λεγόμενο «πολιτισμένο» κόσμο. Βρισκόμαστε σε δεινή θέση, κυρίως εξαιτίας της αντεθνικής πολιτικής που ακολουθείται, πρέπει να παραδεχτούμε όμως ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν ακαριαία, σε μια στιγμή που κανείς δεν περιμένει. Ένα τυχαίο γεγονός που κανείς δε μπορεί να προβλέψει, ακόμα και αν βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, μπορεί να πυροδοτήσει αυτή την αλλαγή. Ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να είναι η ενεργοποίηση των πολιτών, μια νέα νοοτροπία πολιτικής σκέψης που θα πραγματωθεί μέσω της ενημέρωσης και του διαλόγου.
Οι απλοί πολίτες, απλοί αλλά γεμάτοι αγάπη για την Ελλάδα, γαλουχημένοι με τα ιδανικά που κράτησαν το έθνος ζωντανό για χιλιετίες, είναι αυτοί που μπορούν να αποτελέσουν την αλλαγή που περιμένουμε. Είναι καιρός για ανασυγκρότηση του πολιτικού τοπίου με νέες δυνάμεις, άφθαρτες, που να εμπνέουν ξανά την ελπίδα για μια Ελλάδα που θα λάμψει. Μόνο το φως μπορεί να διώξει το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας. Μπορούμε να ξανακάνουμε την Ελλάδα μεγάλη, από έναν πυλώνα επικινδυνότητας να μετατραπεί σε πυλώνα σταθερότητας και προόδου. Επί του παρόντος, αν και η πατρίδα μας θα έπρεπε να είναι σημαντικός παράγοντας στις γεωπολιτικές εξελίξεις, παραμένει καθηλωμένη, αντιμετωπίζοντας τα εσωτερικά της προβλήματα χωρίς την ικανότητα να εκμεταλλευτεί τη στρατηγική της θέση.
Κλείνοντας, υπενθυμίζουμε κάποια λόγια του Κ. Μητσοτάκη στο υπουργικό συμβούλιο: «Όπως, λοιπόν, το πένθος για την τραγωδία στο Μάτι μπορέσαμε να το κάνουμε εφαλτήριο για να χτίσουμε μια αποτελεσματική πολιτική προστασία, έτσι και τα Τέμπη ας γίνουν καταλύτης για να αποκτήσουμε, επιτέλους, σύγχρονα τραίνα». Είναι αδιανόητο που, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχεται ότι δεν υπάρχει καμία πρόνοια για την επίλυση των παθογενειών που στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη χωρίς ουσιαστική δράση. Είναι αδιανόητος και ο υπέρμετρος εμπαιγμός όταν στη χώρα μας οι λέξεις «πρόοδος» και «προστασία» είναι άγνωστες. Όταν καμία πολιτική ατζέντα δε συμπεριλαμβάνει σχέδιο που εμπεριέχει την έννοια «πολίτης». Έχουν ξεχάσει μια σημαντική λέξη όμως οι καρεκλοκένταυροι που κληρονομούν την καρέκλα από πάππου προς πάππου: αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια των πολιτών απαιτεί λύσεις, όχι υποσχέσεις κενές νοήματος. Και με εφόδιο την αξιοπρέπεια θα κάνουμε ξανά την Ελλάδα μεγάλη.
