«Έξι χρόνια στο Δημοτικό, έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, έξι χρόνια στο Πανεπιστήμιο, έξι χρόνια στο εξωτερικό», για να παίζει η “ελπίδα”… τάβλι!
(Για να θυμηθούμε και την ταινία του Θοδωρή Μαραγκού το 1981, «Μάθε παιδί μου γράμματα», με τον αξέχαστο «άνεργο» Κώστα Τσάκωνα).
Μια “ελπίδα” που δεν πάει σε κανένα Κοινοβούλιο!
Και ενώ η «ελπίδα» παίζει τάβλι, «έξι χρόνια» με μια μπάλα… ή «έξι χρόνια» με ένα… μικρόφωνο, ή «έξι χρόνια» να μπορείς να… παραμυθιάζεις ανθρώπους της ανάγκης, ή «έξη χρόνια» να είσαι… σφουγγοκωλάριος της κάθε εξουσίας, είναι υπέρ αρκετό… για να έχεις συμμετοχή στην τύχη αυτής της χώρας και να αποκτήσεις το προσόν του… Πινόκιο!
Να έχεις μεγάλη μύτη! Και να την… χαίρεσαι, μαζί με το προνόμιο, να μπορείς να την χώνεις παντού!
Εκεί που δεν σε πιάνει ο νόμος -γιατί δεν πλέκεις κάλτσες για να ζήσεις-, εκεί που δεν σε πιάνουν τα μνημόνια, οι περικοπές και οι στερήσεις, εκεί που σου γυαλίζουν την «ταμπέλα», εκεί που τελικά απολαμβάνεις… «ματώνοντας» άλλοι για σένα!
Ναι! Αυτή είναι μια πραγματικότητα! Και είναι μια πραγματικότητα που την ζήσαμε, την ζούμε και θα την ζούμε! Γιατί, δυστυχώς, οι αφελείς -και είναι πολλοί- θα υπάρχουν πάντα να την χειροκροτούν!
