Μουσλεμ Ιεμπραχεμ-Καρδιολόγος
Εκπρόσωπος PYD
Από την αρχή της συριακής κρίσης μέχρι σήμερα , ο Ερντογάν εμφανιζόταν σε διάφορες εκδόσεις , μια φορά σε μορφή σουλτάνου που θα αναστήσει την οθωμανική αυτοκρατορία, μια αλλη σε μορφή δημοκράτη που θα τερμάτισε την αιώνια Κουρδοτουρκικη διαμάχη και θα έρθει σε σοβαρή συμφωνία με τον φυλακισμένο Αμπτουλαχ Οτσαλάν ,μετά άλλαξε παλι την στάση του και ελεγε πως θα έρθει σε συμφωνία με την Ρωσία , το Ιράν και τη συριακή ισλαμική αντιπολίτευση αλλα ακολούθησε πολιτική γενοκτονίας , μέσω δημογραφικών αλλαγών στο δυτικό Κουρδιστάν, Ροζάβα.
Μετά από αυτή την πολιτική περιπλάνηση ,ο καθεστωτικος ηγέτης Ερντογαν, προσπαθεί να γυρίσει στην αρχικό ξεκίνημα ,όταν είχε υπογράψει με το συριακό καθεστώς συμφωνία στα Άδανα , μετα την παράδοση Οτσαλάν από την κυβέρνηση Σημίτη , με βασικό σκοπό να καταπολεμήσει το κουρδικό απελευθερωτικο κίνημα .
Στην «σουλτανική φάση» του Ερντογάν, υπήρξε μια ρήξη με τη Συριακή αρχή που άσκησαν μαζί η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα τον ίδιο μήνα τον Αύγουστο του 2011, και στη συνέχεια υπήρξε η αμερικανική μέθοδος υποστήριξης για την ίδρυση του «Συριακού Εθνικού Συμβουλίου», που γεννήθηκε υπό την Τουρκία και την «αιγίδα» , τότε, των λεγόμενων δίδυμων ισλαμιστών.
Συμμετείχαν , η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και φιλελεύθεροι από τη «Διακήρυξη της Δαμασκού», υποδηλώνοντας ότι υπάρχει μια αμερικανική πρόθεση να επαναληφθεί το σενάριο της Λιβύης στη Συρία, μέσω της σύστασης τοπικού συμβουλίου της αντιπολίτευσης που ζητά εξωτερική στρατιωτική επέμβαση για την προστασία των αμάχων. Κατι που θα νομοθετείτο μέσω ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με τουρκικό ρόλο στην καθοδήγηση αυτής της στρατιωτικής επιχείρησης, παρόμοιο με τον γαλλικό ρόλο στην επιχείρηση στη Λιβύη κατά του καθεστώτος Καντάφι και με την «αφ υψηλού» αμερικανική ηγεσία, όπως την είχε θέσει ο Μπαράκ Ομπάμα.
Η Μόσχα απέτρεψε αυτή την εξέλιξη στις 4 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς , με ένα «βέτο» στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όταν ένα ψήφισμα σχετικά με τη Συρία παρουσιάστηκε εκεί δύο ημέρες αφότου το «Συμβούλιο της Κωνσταντινούπολης» ανακοίνωσε ότι δεν θα επαναληφθεί σενάριο Λιβύης στη Συρία.
Αυτός ο αμερικανοτουρκικός συντονισμός στη Συρία , συνέπεσε με τη «χορηγία» των Αμερικανών στη διαδικασία εγκατάστασης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ως αντικαταστάτη της Ουάσιγκτον για τα καταρρεοντα τότε , καθεστώτα στην Τυνησία και την Αίγυπτο , αλλά και ως εταίρους σε νέα καθεστώτα που ακολούθησαν την πτώση των ηγεμόνων στη Λιβύη και την Υεμένη, καθώς και σαν εταίροι στη διακυβέρνηση με τον βασιλιά μέσω μιας εκλογικής διαδικασίας που έλαβε χώρα στο Μαρόκο , όταν οι ισλαμιστές ανέλαβαν την προεδρία της κυβέρνησης στα τέλη του 2011.
Εδώ, η διαδικασία συγκρότησης του Συμβουλίου της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν εκτός αυτού του πλαισίου για τον Ερντογάν και ισοδυναμούσε με τη θέση των ισλαμιστών φονταμενταλιστών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Δαμασκό, ως ηγεμόνων υποταγμένων σε αυτόν με την έγκριση της Ουάσιγκτον, καθώς και οι σιίτες ισλαμιστές φονταμενταλιστές από το Κόμμα Ντάουα που έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με το Ιραν .
Και όλα αυτά σε μια εποχή που η Άγκυρα ενθάρρυνε και υποστήριζε τη βία της συριακής αντιπολίτευσης, και διευκόλυνε την οικονομική χρηματοδότηση που ερχόταν από το Κατάρ.
Την ιδια χρονική περίοδο , η συμμαχία της Μόσχας με την Τεχεράνη και τη συριακή αρχή ενάντια στο συριακό σχέδιο Ομπάμα-Ερντογάν έκανε το σχέδιο να αποτύχει και ώθησε τη συριακή κρίση σε μια τροχιά όπου αποτελούσε σημείο εισόδου για τη Συρία, να γίνει τόπος σύγκρουσης για τις διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου από το φθινόπωρο του 2011 και έπειτα .
Το 2013, τα πράγματα άλλαξαν μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας με τους Αμερικανούς να αποχωρούν από τη συμμαχία τους με την Ισλαμική Αδελφότητα, κάτι που έγινε σαφές το καλοκαίρι του ίδιου έτους με την πτώση της ισλαμικής κυριαρχίας στην Αίγυπτο με αδήλωτη αλλά απτή αμερικανική υποστήριξη.
Τότε η τάση των ΗΠΑ ήταν, να συντονιστούν με τη Μόσχα στη Συρία μέσω μιας συμφωνίας με τους Ρώσους σχετικά με τα συριακά χημικά όπλα (14 Σεπτεμβρίου 2013), θέμα που παρήγαγε το Διεθνές Ψήφισμα 2018, το οποίο ζητούσε τη διάσκεψη «Γενεύη 2» και την ενεργοποίηση της δήλωσης «Γενεύη 1», και στη συνέχεια την αμερικανο-ρωσική συμφωνία για την είσοδο ρωσικού στρατού στη Συρία (30 Σεπτεμβρίου 2015) .
Ήταν επίσης τότε που ένοπλοι ισλαμιστές, οι οποίοι ενθαρρύνονταν από την Άγκυρα , εισέβαλαν στο Κυβερνείο της Ιντλίμπ και στην πεδιάδα Al-Ghab , φθάνοντας στα περίχωρα της Λαττάκειας, της Χάμα και της Χομς.
Εκείνη την περίοδο είχαμε και το Διεθνές Ψήφισμα 2254 καθώς και τη διάσκεψη «Γενεύη 3» μεταξύ της συριακής αρχής και της Επιτροπής Διαπραγματεύσεων, μια διάσκεψη που απέτυχε με την υπονόμευση του Ερντογάν, ο οποίος εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε διαφωνία τόσο με τον Ομπάμα όσο και με τον Πούτιν.
Μάλιστα τότε ενθάρρυνε το Μέτωπο Αλ Νούσρα να επιτεθεί στο Χαλέπι το καλοκαίρι του 2016.
Την ιδια περίοδο ενθάρρυνε και την επέκταση του ISIS εντός του συριακού εδάφους σε μια εποχη που σχηματίστηκε υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον ένας συνασπισμός από το καλοκαίρι του 2014 κατά του ISIS, μετά από ηρωική αντίσταση του κουρδικού λαού στη Κομπανί, οπου ο Ερντογαν περίμενε διακαώς την κατάληψη της , κάνοντας «τα χατίρια» του ISIS.
Ήταν οι στιγμές που η Άγκυρα εμπόδισε τις ένοπλες οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης να συμμετάσχουν στη διεθνή προσπάθεια κατά του ISIS, ενώ οι Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) κουρδική πολιτοφυλακή και στη συνέχεια οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) ήταν οι μόνες συριακές ένοπλες ομάδες που συμμετείχαν στη διεθνή προσπάθεια κατά του ISIS.
Μετά την απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος εναντίον του στις 15 Ιουλίου 2016, άρχισαν οι συναντήσεις του Ερντογάν με τον Πούτιν και «πούλησε» εν μια νυχτι , την ένοπλη αντιπολίτευση στη Γούτα, τη βόρεια Χομς και τη Χουράν.
Επίσης , με τη ρωσική έγκριση , παγιώθηκε τουρκικός στρατιωτικός έλεγχος στη γραμμή Jarabulus-Al-Bab-Aizaz (Αύγουστος 2016-Φεβρουάριος 2017), στην πόλη Afrin , (Ιανουάριος-Μάρτιος 2018) και στο Tal Abyad-Ras al-Ayn(Serêkaniyê) τον Οκτώβριο του 2019.
Όταν ξέσπασαν μάχες στο Κυβερνείο Ιντλίμπ στις αρχές του 2020 μεταξύ των συριακών αρχών και της ένοπλης αντιπολίτευσης, οι Ρώσοι προωθήθηκαν για να ηρεμήσουν την κατάσταση και ήθελαν το Ιντλίμπ να είναι η τέταρτη ζώνη αποκλιμάκωσης, παρόμοια με τη βόρεια Χομς και τη Γούτα και τελικά ο Πούτιν συνήψε τη συμφωνία με τον Ερντογάν στις 5 Μαρτίου 2020 στη Μόσχα.
Το κείμενο της συμφωνίας όριζε το άνοιγμα της γραμμής (M4) που συνδέει τη Λατάκεια με το Χαλέπι μέσω της επαρχίας Ιντλίμπ al-Sham ενώ ελεγε για την Al-Nusra ότι ήταν τρομοκρατική οργάνωση που πρέπει να αφοπλιστεί .
Όμως ο Ερντογάν κατά την πάγια τακτική του , δεν εφάρμοσε τη συμφωνία του με τον Πούτιν και τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλα υποδηλώνουν ότι τα σχέδια του Καθεστωτικού Ερντογαν για τις συριακές περιοχές που ελέγχει τώρα, περιλαμβάνουν πλήρη «Τουρκοποιηση» της οικονομίας και της εκπαίδευσης , απαγόρευση της κουρδικής γλώσσας, εισαγωγή της τουρκικής στην εκπαίδευση ,Ισλαμοποιηση της κοινωνίας , επιβάλλοντας ταυτόχρονα άμεσο τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο με διοικητικές «παρεμβάσεις», όπως η «Κυβέρνηση της Σωτηρίας» στο Ιντλίμπ και η «Προσωρινή Κυβέρνηση» βόρεια του Χαλεπίου, με στενή Τουρκική συνεργασία με τον Αλ Τζουλάνι.
Αυτά τα τουρκικά σχέδια για την υποταγή των συριακών περιοχών που ελέγχονται από τους Τούρκους, θυμίζουν ότι συνέβη και με την Κύπρο το 1974 .
Ο Ερντογαν σήμερα έχει δυο στόχους , να παραμείνει στην εξουσία και να πολεμήσει το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα , που αγωνίζεται για την δημιουργία του Κουρδικού κράτους .
Όμως λογαριάζει «χωρίς τον ξενοδόχο» αφού η συμμαχία που έχει με το Συριακο καθεστώς δεν είναι καθόλου εύκολη , αφού πρόκειται για συμμαχία καθεστώτων που «σαπίζουν»….
