Το ελληνικό ποδόσφαιρο έμεινε χωρίς «Στρατηγό».
Ο Μίμης Δομάζος ήταν μοναδικός παίκτης που με τις εμφανίσεις του στα ελληνικά γήπεδα «ανάγκασε» το φίλαθλο κοινό να του προσδώσει το προσωνύμιο «Στρατηγός».
Στον Στρατό, σε καιρό ειρήνης, οι βαθμοί απονέμονται όπως οι… τριετίες στους Δημοσίους Υπαλλήλους. Το ποδόσφαιρο, πάλι, είναι ένας διαρκής… πόλεμος και τα… γαλόνια κατακτώνται στο… πεδίο της μάχης, το ίδιο το γήπεδο!
Ο Μίμης Δομάζος δεν έγινε τυχαία «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τον τίτλο τον κέρδισε με το… σπαθί του. Με τις άπειρες ώρες αγώνων, τις περίτεχνες ενέργειές του και κυρίως, το πάθος του για το ποδόσφαιρο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ως βετεράνος δεν ανεχόταν να τον βγάλουν από το παιχνίδι εάν δεν είχε δώσει το 100% των δυνατοτήτων του. Το θεωρούσε προσβολή!
Πολλοί λένε ότι ο Δομάζος έπαιρνε ζωή από το ποδόσφαιρο. Ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία αναζητούσε ταλέντα και δίδασκε στους πιτσιρικάδες.
Μήπως όμως ίσχυε και το αντίστροφο. Ότι, δηλαδή, ο Δομάζος έδινε… ζωή στο υποβαθμισμένο ελληνικό ποδόσφαιρο;
Μήπως αυτός δεν ήταν ο πρωταγωνιστής (από την καλή, αλλά και την.. ανάποδη) της εξαιρετικής ομάδας που διεκδίκησε και λίγο έλειψε να πετύχει την πρόκριση για το μυθικό Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό;
Μήπως, τέλος, δεν ήταν αυτός που όταν πήγε στην ΑΕΚ, διωγμένος ουσιαστικά από το «τριφύλλι» πήρε μαζί του και αρκετούς από τους θαυμαστές του που άλλαξαν… στέκι από τη Λεωφόρο… σύχναζαν στη Νέα Φιλαδέλφεια;
Στη γειτονιά του Παναθηναϊκού
Το σπίτι της κυρίας Ουρανίας, της μητέρας του, ήταν απέναντι από τη «θύρα 12» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Κι ο μικρός Μίμης ήθελε κάποια στιγμή να βρεθεί μέσα στο γήπεδο αυτό. Όπου τον έχανες κι όπου τον έβρισκες κυνηγούσε μια μπάλα. Πρώτη του ομάδα η Άμυνα Αμπελοκήπων.
Ο μικρός γρήγορα έγινε σταρ στη μικρή αυτή ομάδα. Μάλιστα δεν έκρυβε τη διάθεση να παίξει στον καλύτερο σύλλογο εκείνης της εποχής, τον Ολυμπιακό, σχεδόν ισόβιο Πρωταθλητή. Έτσι του βγήκε το παρατσούκλι «Ολυμπίκ». Κανείς δεν ξέρει εάν ήταν ο θαυμασμός ή η σιγουριά ότι μπορεί να καταξιωθεί στην κορυφαία ομάδα των νεανικών του χρόνων.
Μόνο που η μοίρα τον προόριζε για το ακριβώς αντίθετο. Να αποκαθηλώσει τον ποδοσφαιρικό βασιλιά από τον θρόνο του.
Στο Κύπελλο Χριστουγέννων του 1958, ο Δομάζος έπαιξε κόντρα στην ΑΕΚ με τη «πράσινη» φανέλα κι άφησε άριστες εντυπώσεις. Ο Γκλίσοβιτς, ο προπονητής του Παναθηναϊκού, ένοιωθε δικαιωμένος που είχε επιμείνει τόσο πολύ στη διοίκηση για την αξία του.
Χρειάστηκε να περιμένει μερικούς ακόμη μήνες για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή. Το καλοκαίρι του 1959 ο Παναθηναϊκός μέτρησε 9.000 δραχμές στην Άμυνα κι απέκτησε τον Δομάζο. Στόχος του ήταν κι ο Παναθηναϊκός σέντερ φορ Γιώργος Σιδέρης που όμως χάθηκε την τελευταία στιγμή. Οι παράγοντες του Ατρομήτου Πειραιά με τη σειρά τους είχαν καλύτερες σχέσεις με τον Ολυμπιακό, όπως συνέβαινε άλλωστε με την Άμυνα και τον Παναθηναϊκό. Χάθηκε μια ευκαιρία να παίξουν μαζί δύο «ιερά τέρατα», αλλά ίσως και δύο σημαίες στον ίδιο ιστό να μην χωρούσαν.
Ο πιτσιρικάς Δομάζος παρά τα 17 χρόνια του έπαιξε χωρίς κόμπλεξ δίπλα στα «ιερά τέρατα» του Παναθηναϊκού. Δεν άργησε να γίνει απαραίτητος στην ενδεκάδα και το νούμερο 8 που φορούσε τότε έγινε δικό του.
Αγαπήθηκε από τους οπαδούς με το… καλημέρα. Ίσως γιατί συμβόλιζε το νέο ξεκίνημα της ομάδας μετά τα πολλά «πέτρινα χρόνια» που είχε περάσει. Ήταν η υπόσχεση για το μέλλον που έρχεται να αλλάξει τα πάντα.
Η ανανέωση του Μπόμπεκ του έδωσε το ρόλο του ηγέτη που πάντα επιζητούσε. Πήρε πάνω του την υπόθεση και το νέο πέρασε σε πρώτο πλάνο στην ομάδα. Ακολούθησαν μεγάλες στιγμές με κορυφαία αυτή της συμμετοχής στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 στο Λονδίνο κόντρα στον Άγιαξ.
Παίκτης με έντονη προσωπικότητα μέσα κι έξω από το γήπεδο δεν δίσταζε να τα βάλει με ισχυρούς παράγοντες μέσα στην ομάδα για να επιβάλει την άποψή του. Έτσι μετά από 498 αγώνες στον Παναθηναϊκό, 134 γκολ και 19 χρόνια στην ομάδα οι δρόμοι του χώρισαν με τους «πράσινους». Πήγε στην ΑΕΚ με την οποία κέρδισε ένα ακόμα Πρωτάθλημα. Ο Δομάζος μαθημένος να είναι πρώτος είχε πλέον «+1 Πρωτάθλημα» στην Α’ Εθνική από την ίδια την ομάδα που τον δημιούργησε!
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης που στο μεταξύ είχε αναλάβει τον Παναθηναϊκό διόρθωσε την αδικία. Κάλεσε πίσω τον Δεκέμβριο του 1980 και τον Δομάζο και τον Αντώνη Αντωνιάδη που είχε πάει στον Ολυμπιακό για να κλείσουν τη καριέρα τους με δόξα και τιμή, όπως άλλωστε τους άξιζε…
Ο Στρατηγός περιγράφει ιστορίες με τα δικά του λόγια
Τα πρώτα ποδοσφαιρικά παπούτσια: «Ήμουν 12 χρόνων όταν με βρήκε, κυριολεκτικά, στο δρόμο να παίζω μπάλα ο Πρόεδρος της Άμυνας Αμπελοκήπων, Μανώλης Πιτσιανούδης. Κι όχι με πήρε στην ομάδα του, αλλά την άλλη μέρα με πήγε στο κατάστημα Αθλητικών ειδών του Κλεάνθη Μαρόπουλου να μου αγοράσει ποδοσφαιρικά παπούτσια! Στη ζωή μου πήρα πολλές χαρές, αλλά εκείνη, την ώρα που δοκίμαζα τα νέα μου αποκτήματα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το βράδυ τα πήρα μαζί μου στο κρεβάτι…».
Φωτογραφία της Εθνικής Νέων που συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Βουλγαρία. Η πρώτη… τραυματική εμπειρία του 17χρονου ποδοσφαιριστή
Στον Παναθηναϊκό για να παίξει στην Εθνική: «Έπαιζα καλά στην Άμυνα, ανεβήκαμε και κατηγορία και κάποια στιγμή με κάλεσαν στην Εθνική νέων για ένα ματς με τη Βουλγαρία στη Σόφια. Μάλιστα θα μας έραβαν κι ένα κουστούμι. Μεγάλη υπόθεση τότε. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γάλλος Πολ Μπαρόν που ήταν και στην ανδρών. Με βλέπει στην προπόνηση και λέει: «Δεν τον θέλω. Δεν ξέρει μπάλα!». Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κάποια στιγμή κάποιος μου λέει: «Πήγαινε στον Παναθηναϊκό και θα… λυθεί το πρόβλημα». Δεν μπορούσα να βρω εξήγηση. Με τα πολλά υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, αλλά θα έμενα ένα χρόνο στην Άμυνα. Ο Παναθηναϊκός μάλιστα έδωσε και 3.000 δρχ. στην ομάδα μου. Μόλις υπέγραψα βρέθηκα, ως δια μαγείας στη Σόφια με την Εθνική νέων, κουστούμι έραψα, αλλά μπάλα δεν κλότσησα. Ήμουν ο μόνος κυνηγός που δεν χρησιμοποιήθηκε».
ΣΣ: Το γεγονός αυτό επεσήμανε και ο απεσταλμένος της εφημερίδας «Ομάδα» ο οποίος ευθέως αναρωτήθηκε εάν έμεινε εκτός επειδή προερχόταν από την Άμυνα Αμπελοκήπων!
Η εξήγηση για το… Περού: «Παίζαμε ημιτελικό Κυπέλλου στη Λεωφόρο, κατακαλόκαιρο (ΣΣ: 17 Ιουνίου) του 1964 με τον Ολυμπιακό. Το αποτέλεσμα ήταν 1-1 παρά τις προσπάθειες και των δύο ομάδων, η μπάλα δεν εννοούσε να μπει στα δίχτυα κανενός. Θυμάμαι έπαιζα τραυματισμένος. Το πόδι μου ήταν μπανταρισμένο και πονούσε. Στο μυαλό μου ήταν να μην ξαναχτυπήσω. Σε μια στιγμή ο Μπενάρδος βρίσκει ένα «άνοιγμα» και μου δίνει πάσα μπροστά, μέσα στη μικρή περιοχή του Ολυμπιακού. Η μπάλα έφθασε τρία μέτρα μπροστά μου, αλλά είχα δύναμη. Έτρεξα να την προλάβω. Συγχρόνως βγήκε και ο Αυγητίδης, ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Εγώ φοβήθηκα, όχι μόνο για το τραυματισμένο μου πόδι, αλλά μη χτυπήσω και τον Αυγητίδη. Οι φίλαθλοι από την εξέδρα μπήξανε τις φωνές:
Αίσχος! Αίσχος!
Τους δημιουργήθηκε, βλέπετε η εντύπωση ότι ο αγώνας ήταν «σικέ». Ότι εγώ, αν ήθελα, θα έβαζα το γκολ, αλλά το απέφυγα για να διατηρηθεί το ισόπαλο αποτέλεσμα, οπότε θα γινόταν νέο παιχνίδι και θα κοβόντουσαν άλλες τόσες χιλιάδες εισιτήρια. Η αγανάκτηση των φιλάθλων ήταν τόση που κάψανε, κυριολεκτικά, το γήπεδο. Καβάλησαν τα κιγκλιδώματα και χίμηξαν εναντίον μας με άγριες διαθέσεις. Τρέχαμε να κρυφτούμε. Η τόσο άδικη αγανάκτηση των φιλάθλων δεν εξανεμίστηκε εκεί, μέσα στο κατεστραμμένο γήπεδο. Συνεχίστηκε και έξω. Επιτέθηκαν στο καφενείο που είχα στην Πλατεία Κυριακού και το κάνανε γυαλιά – καρφιά. Το ίδιο έγινε με το μαγαζί του Σιδέρη, αλλά και του Πολυχρονίου».
Ο καυγάς με τον Νταν Γεωργιάδη: «Αυτή η Εθνική άλλαξε τρεις προπονητές: Καραπατής, Νταν Γεωργιάδης και Πετρόπουλος ε. Κάναμε προπόνηση στην άμμο, στην παραλία του «Αστέρα» στη Βουλιαγμένη. Ο Μερτζιώτης δεν μου είχε φέρει φανέλα και ήμουν μόνο με τη φόρμα. Ήταν 3 Απριλίοιυ 1969. «Κύριε Δομάζο που είναι η φανέλα σας» μου λέει ο Νταν. «Δεν μου την έφερε ο φροντιστής» του απαντώ. «Να πάτε να τη βρείθτε κύριε…», επέμενε. «Εγώ θα βρω τον φροντιστή ή αυτός θα βρει εμένα;…», λέω. «Τότε να φύγετε κύριε…», περνάει στην επίθεση. «Που να πάω;… λέω. «Σπίτι σας, κύριε…». Έφυγα… Τελικά το ματς με τη Ρουμανία τελείωσε 2-2. Τα έριξαν στον Οικονομόπουλο, ότι κάθισε κι έφαγε τα δύο γκολ, για μένα! Εκεί χάσαμε την πρόκριση. Μετά, παραμονές του αγώνα με την Πορτογαλία με γύρισαν στην Εθνική…»
Η μεγάλη μέρα στον Ναό του ποδοσφαίρου: «Όταν βρέθηκα στο μεγάλο αυτό γήπεδο, είχα σχεδόν τη βεβαιότητα ότι το Κύπελλο ήταν δικό μας. Ο Άγιαξ, τότε, δεν ήταν η ομάδα που έγινε ύστερα από τρία χρόνια. Ήταν μέσα στις δυνατότητές μας να τον νικήσουμε. Ξεκινήσαμε όμως με ένα σε βάρος μας γκολ, σχεδόν, από τα αποδυτήρια κι οι Ολλανδοί που ήταν πιο πεπειραμένοι σε τέτοιου είδους συναντήσεις καταφέρανε με αυτό το γκολ να πάρουν το Κύπελλο».
Το ανάποδο ψαλίδι: «Ήταν ένα ματς που ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος κι είχε σκοράρει. Έχει φθάσει το 83′ κι ο Δημητρίου εκτελεί πλάγιο σημαδεύοντας το κεφάλι του Γονιού που μόλις την ακουμπά. Εγώ ήμουν λίγο πιο μπροστά. Η μπάλα έτσι όπως συνέχισε τη διαδρομή της μου ήρθε λίγο πιο μπροστά. Ήμουν όμως σε ανάποδη θέση με γυρισμένη πλάτη προς το τέρμα του Ολυμπιακού. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτηκα να κάνω «ψαλίδι». Υπολόγισε σε πιο σημείο πίσω μου, βρισκόταν η «εχθρική εστία» και σουτάρισα έτσι από την ανάποδη θέση που βρισκόμουνα».
Στιγμές του Μίμη Δομάζου
28 Δεκεμβρίου 1958
Αγωνίζεται, ακόμα, στην Άμυνα Αμπελοκήπων, αλλά ουσιαστικά ανήκει στον Παναθηναϊκό. Σε αγώνα προπόνησης ουσιαστικά, αφού διαιτητής ήταν ο διεθνής ποδοσφαιριστής των «πρασίνων» Κώστας Λινοξυλάκης δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής. Σημειώνει τα δύο από τα έξι γκολ της νέας τους ομάδας στο 60ο και 70ο λεπτό.
«Το ευχάριστο μόνον είναι η λαμπρά εμφάνισις του νεαρού Δομάζου ο οποίος έδωσε αδρά δείγματα της μεγάλης ποδοσφαιρικής του αξίας», έγραψε την επομένη στην «Αθλητική Ηχώ» ο Βασίλης Χατζηγιάννης.
Ο ίδιος μίλησε μαζί του και λίγες μέρες αργότερα δημοσιεύθηκε η πρώτη του συνέντευξη. Χαρακτηρίζεται ως «πράσινος Ζίντερλαρ» (ΣΣ: Εμβληματική φυσιογνωμία του Αυστριακού ποδοσφαίρου) κι αποκαλύπτεται αυτό που γνώριζαν οι περισσότεροι. Ότι αν και Αμπελοκηπιώτης ήταν οπαδός του Ολυμπιακού κι οι φίλοι του τον φώναζαν «Ολυμπίκ».
«Οι συλλογικές μου συμπάθειες ήταν Ολυμπιακές, αλλά τώρα που ανήκω στον Παναθηναϊκό θα τον αγαπήσω με όλη μου τη ψυχή» δηλώνει κι όπως απέδειξαν τα γεγονότα τήρησε την υπόσχεσή του.
4 Μαΐου 1959
Το πρωί έχει αγωνιστεί με την Άμυνα. Το απόγευμα ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την ΑΕΚ για το Κύπελλο Πάσχα. Στο κυλικείο καθόμουν με έναν παράγοντα της Άμυνας. Περνά ο Σίμος, ένας από τους τρεις προπονητές του Παναθηναϊκού τότε και του λέει ο παράγοντας: «Δεν βάζεις και το μικρό. Φιλικό ματς είναι…». Το λέει ο Σίμος στον Μηγιάκη που μου λέει: «Έπαιξες το πρωί;». Τι να πω; Του λέω ψέματα. «Τι να παίξω. Βγήκα στα πρώτα λεπτά…». Μπαίνει στο 1-1 και στο 7ο λεπτό κάνει σέντρα, η μπάλα κατευθύνεται στην εστία, αλλά ο Αγγελόπουλος με κεφαλιά τη στέλνει στα δίχτυα. Χειροκροτήματα από παντού..
29 Σεπτεμβρίου 1963
Το αποτέλεσμα του αγώνα Παναθηναϊκός – ΑΕΚ για το Πρωτάθλημα θυμίζει… πόλο. Σκορ… 5-4! Εκείνο το ματς έκρυβε τη δική του ιστορία. Παραμονές του αγώνα ο Δομάζος μιλά με ένα δημοσιογράφο της «Αθλητικής Ηχούς». Είναι μια… γενική κουβέντα και κάποια στιγμή διατυπώνει την άποψη ότι ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να σταματά όταν βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Να μην τον παίρνει από.. κάτω ο χρόνος. Τη μέρα του αγώνα η εφημερίδα τον παρουσιάζει να κριτικάρει τον Νεστορίδη που αγωνίζεται στα 33 χρόνια του. Το απόγευμα ο «Νέστορας» ήθελε να δώσει απαντήσεις. Η ΑΕΚ στο 5ο λεπτό προηγείτο ήδη με 2-0 και στο 35′ ο Νεστορίδης «έγραψε» το 3-1. Πείσμωσε κι ο Δομάζος και το σκορ… ξέφυγε!
21 Οκτωβρίου 1970
Την Άνοιξη του 1969 η Σλόβαν Μπρατισλάβα είχε κερδίσει την Μπαρτσελόνα με 3-2 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Στη συνέχεια κέρδισε το Πρωτάθλημα της ενωμένης, τότε, Τσεχίας και Σλοβακίας και αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό στον β΄ γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το πρώτο ματς στην Αθήνα κομβικό. Θα έδειχνε τι θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός απέναντι σε μια ομάδα με ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά και παίκτες με ταλέντο. Ο προπονητής της Σλόβαν έκανε μια δήλωση που τελικά… χαντάκωσε την ομάδα του. Μιλώντας παραμονές του αγώνα σε δημοσιογράφους εξέφρασε την άποψη ότι «Ο Δομάζος είναι καλός παίκτης, αλλά ότι κάνει το κάνει έξω από την περιοχή. Γκολ δεν βάζει…». Τι ήθελε και τόπε; Το διάβασε ο «Στρατηγός» κι έγινε… θηρίο. Την απάντηση την έδωσε μέσα στο γήπεδο. Μόλις στο 3ο βρήκε το δρόμος προς τα δίχτυα. Ο Παναθηναϊκός νίκησε με 3-0 και κέρδισε την πρόκριση με «γλυκιά ήττα» 2-1 στην Μπρατισλάβα. Και για τους… προληπτικούς η μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού συνέπεσε με τον 13ο χρόνο παρουσίας του στο «τριφύλλι»!
2 Ιουλίου 1978
Ο Μίμης Δομάζος κάνει χρήση της διάταξης περί οκταετίας που έδινε δικαίωμα στους ποδοσφαιριστές να επιλέξουν την ομάδα της αρεσκείας τους. Ουσιαστικά και αυτός, αλλά και ο Αντωνιάδης διώχτηκαν από τον σύλλογο Ο Δομάζος μετά από 18 χρόνια παρουσίας στο «τριφύλλι» άνοιγε φτερά για την ΑΕΚ. Το ιστορικό αυτό λάθος διόρθωσε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό κι έφερε πίσω τον «ψηλό» και τον «κοντό».
Ο άνθρωπος που… γιγάντωσε τον Παναθηναϊκό
Ήταν ο άνθρωπος που συνέδεσε δύο περιόδους του Παναθηναϊκού, απόλυτα επιτυχημένες. Η μια ήταν εκείνη του αήττητου Πρωταθλήματος του Στέφαν Μπόμπεκ το 1964 και η άλλη του Γουέμπλεϊ το 1971.
Ο Μίμης Δομάζος πήγε στον Παναθηναϊκό το 1959 με την ομάδα της Αθήνας, από το 1908 έως τότε να έχει πανηγυρίσει μόλις τρία Πρωταθλήματα (1930, 1949, 1953). Όταν έφυγε ο Δομάζος ο Παναθηναϊκός είχε 12! Τον «Στρατηγό» τον έδιωξαν το 1978 από τον ΠΑΟ και εκείνος πήγε στην ΑΕΚ.
Δεν πήγε για τα ένσημα αν και ήταν 36 ετών. Οδήγησε την ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος του 1979.
Είχε συμπαίκτες τον Μπάγεβιτς, τον Μαύρο, τον Βιέρα και προπονητή τον αγαπημένο του Φέρεντς Πούσκας αλλά και τη σημαία της ομάδας της ΑΕΚ, τον Ανδρέα Σταματιάδη.
Τότε έφτασε τα 10 Πρωταθλήματα. Ήταν ο πρώτος που είχε 10 στην Ελλάδα και μετά από πολλά χρόνια τον ακολούθησαν και άλλοι.
Ο Μίμης Δομάζος επέστρεψε στον Παναθηναϊκό μετά από πρωτοβουλία του «καπετάνιου» Γιώργου Βαρδινογιάννη το 1980 και έκλεισε την τεράστια καριέρα του σε ένα φιλικό προς τιμήν του στις 31/8/1984 στο ΟΑΚΑ με τη Μπόκα Τζούνιορς. Την μπάλα την είχε σταματήσει από το 1980.
«Το παιχνίδι είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 9 το βράδυ, αλλά λόγω της πολύ μεγάλης προσέλευσης του κόσμου, ξεκίνησε στις 10:30! Για να γίνει εκείνο το ματς, πλήρωσα όλα τα έξοδα εγώ! Ο Παναθηναϊκός μου πρόσφερε την ομάδα, αλλά εγώ ήμουν αυτός που κάλυψε τα χρήματα διεξαγωγής του αγώνα» είχε πει αρχικά για το ματς με την Μπόκα και συμπλήρωσε ο Δομάζος: «Ήταν μεγάλη μέρα για μένα.Δεν ήταν καθόλου εύκολο μετά από τόσα χρόνια που είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο και μάλιστα μήνα Αύγουστο, να μαζευτεί τόσος κόσμος στο γήπεδο. Αισθάνθηκα πολύ υπερήφανος γι’ αυτό και τότε είπα μέσα μου πως κάτι είχα προσφέρει κι εγώ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν νομίζω ότι ποτέ κανένας άλλος ποδοσφαιριστής που σταμάτησε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, να γέμισε το γήπεδο με τόσο κόσμο».
Ο Δομάζος έμεινε στην ιστορία για το δίδυμο που συνέθεσε με τον Αντώνη Αντωνιάδη. Ο «κοντός» και ο «ψηλός». Τον έβρισκε με κλειστά μάτια μέσα στην περιοχή και ο Αντωνιάδης έβρισκε κατά βούληση δίχτυα.
Έκανε ο ένας τον άλλο… μάγκα και το 1971 οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Ο Μίμης Δομάζος που απασχόλησε τα ΜΜΕ για τις σχέσεις του, για τον γάμο του με την Βίκυ Μοσχολιού, ασχολήθηκε με κέντρα διασκέδασης και εστιατόρια (είχε μαζί στην Πλατεία Βικτωρίας), εμφανίστηκε και σε ταινία μαζί με τον Χάρρυ Κλυν και την Χαρούλα Αλεξίου.
Ο Μίμης μαζί με την Βίκυ δημιούργησαν το 1973 στην Πλάκα τον θρυλικό «Ζυγό». Στην οδό Κυδαθηναίων 22 υπήρχε το CINE PARIS το οποίο αγόρασαν και έφτιαξαν τον «Ζυγό».
Το όνομά του προήλθε από το ζώδιο της Ουρανίας, της μεγάλης κόρης τους. Με την Μοσχολιού ο Μίμης Δομάζος απέκτησε την Ουρανία (γενν. 1967), την Ευαγγελία (1968) και το 1973 απέκτησαν και τον Αλέξανδρο ο οποίος πέθανε τρεις ημέρες μετά την γέννησή του. Είχε και μια ακόμη κόρη, την Πόπη, από τον 2ο γάμο του.
ο βίντεο που έπαιζε στο άνοιγμα του προγράμματος στον Ζυγό
Μέχρι τέλους ήταν στα επίσημα της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ. Δίπλα του πάντα ο «διόσκουρος» Αντώνης Αντωνιάδης και στην παρέα τους πάντα και το «πουλί» ο Τάκης Οικονομόπουλος.
Όλη η Ελλάδα είχε να λέει για το ταλέντο και την προσωπικότητα του Μίμη Δομάζου και εκείνος είχε να λέει για το αήττητο Πρωτάθλημα του 1963-64 μόνο με ελληνόπουλα στη σύνθεση του ΠΑΟ αλλά και για τον Τελικό του Γουέμπλεϊ.
Του έμεινε το παράπονο ότι δεν έφτασε εκεί άξιζε με την Εθνική Ελλάδος. Στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1970. Μια ομάδα με Δομάζο, Σιδέρη, Κούδα, Μποτίνο και Παπαϊωάννου έμεινε εκτός διοργάνωσης. Τόσο ταλέντο, μα τόσο ταλέντο σε μια ομάδα.
Με τον Γιώργο Σιδέρη, τον θρυλικό οδοστρωτήρα του Ολυμπιακού, ο οποίος είναι 86 ετών σήμερα, ήταν αντίπαλοι στο γήπεδο και φίλοι εκτός. Εκείνο το καλοκαίρι του 1959 ο Παναθηναϊκός πήρε τον Μίμη Δομάζο, ως παιδί των Αμπελοκήπων και της Άμυνας, και ο Ολυμπιακός τον Γιώργο Σιδέρη από τον Ατρόμητο Πειραιά.
Σιδέρης και Δομάζος έγιναν και τραγούδι.
Η Λίνα Νικολακοπούλου κάποτε έγραψε στίχους για το «πιο ωραία λαϊκά» του Σταμάτη Κραουνάκη και έγραψε για τις ωραίες παλιές Κυριακές στην Ελλάδα.
«Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό,
και το Σιδέρη κυνηγό,
γιατ’ ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει».
Ένα κλασσικό πλέον τραγούδι που είπε με την μοναδική της φωνή η Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Για τον μεγάλο Μίμη Δομάζο είχε γράψει τραγούδι και ο Παναθηναϊκάκιας και μεγαλωμένος στη Λεωφόρο Γιάννης Ζουγανέλης.
Ο Μίμης Δομάζος και ο Ολυμπιακός
Για τον Μίμη Δομάζο κυκλοφορούσε μια ιστορία που ο ίδιος σε συνεντεύξεις του επιβεβαίωσε. Η ιστορία λέει ότι μικρός ήταν Ολυμπιακός, είχε δοκιμαστεί από τους Πειραιώτες, αλλά δεν τον πήραν γιατί ήταν κοντός (λες και ο τότε ηγέτης του Ολυμπιακού και ίνδαλμα του Δομάζου ο Θανάσης Μπέμπης ήταν ψηλός) και έτσι κατέληξε στον ΠΑΟ.Αυτό που είχε επιβεβαιώσει ο ίδιος είναι ότι ήταν το είδωλό του ο Θανάσης Μπέμπης του Ολυμπιακού. Φοβερό δεκάρι, δαντελένιος παίκτης ο «Πινόκιο» ο οποίος κάποτε είχε χαρίσει στον μικρό Δημήτρη ένα σταυρουδάκι. Ο Δομάζος τον είχε φωτογραφία στο δωμάτιό του.
Η ιστορία του Μίμη Δομάζου και το σταυρουδάκι του Πινόκιο
Ο Μίμης Δομάζος είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την συγκεκριμένη ιστορία που τον συγκινούσε και τον ενέπνε. Τηρούσε αυτή την ιστορία στο θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεών του, ανασύροντάς την συχνά σε διδακτικές συναντήσεις με παιδιά, όπου τόνιζε τις αξίες της μπέσας και της λεβεντιάς μιας άλλης εποχής. Είναι μια αναφορά στις αρχές της μεταπολεμικής Ελλάδας, η οποία κατάφερε να αναγεννηθεί μέσα από δυσκολίες και προκλήσεις.
Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκης, ο νεαρός Δομάζος, φορώντας τα πράσινα, ένιωσε τον φόβο και τον θαυμασμό του απέναντι στον Θανάση Μπέμπη, που ήταν ο ιδανικός αρχηγός της ομάδας του Ολυμπιακού. Ο Μπέμπης, με ύψος 1.64μ (κοντύτερος του Δομάζου), δεν κλώτσαγε απλώς τη μπάλα, αλλά κατεύθυνε την ομάδα του με τη χάρη και την τέχνη ενός μαέστρου.
Ο Δομάζος, με θαυμασμό για τον Μπέμπη, προσπάθησε να ενσωματώσει τις ικανότητές του στα πρώτα του χρόνια στην Άμυνα Αμπελοκήπων. Ένας φίλος του, ο Σάββας Θεοδωρίδης (ο θρυλικός τερματοφύλακας του Ολυμπιακού), τον πείραζε με αναμνήσεις από την κοινή τους γειτονιά, ενθυμούμενος ότι ο Μίμης ήταν πιο κοντά στην ομάδα του Ολυμπιακού.
Η ιδιαίτερη στιγμή του αγώνα συνέβη όταν, παρά την αγωνία του, ο Δομάζος πλησίασε τον Μπέμπη μετά τη λήξη, αναγνωρίζοντας την αθλητική του ικανότητα και το ήθος του. Ο Θανάσης Μπέμπης του προσέφερε ένα χρυσό σταυρουδάκι, λέγοντάς του ότι θα είναι ο διάδοχός του όταν αποφασίσει να αποσυρθεί.
Ο Μίμης Δομάζος, πίστευε και είχε την ελπίδα ότι αυτό το σταυρουδάκι, ένα σύμβολο τιμής και δόξας, παρέμενε κοντά του, δίνοντάς του δύναμη στις προκλήσεις της ζωής του.
Ο Μίμης Δομάζος ζούσε για τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Κάποτε είχε δηλώσει ότι σε κάθε παιχνίδι έχανε έως και 4 κιλά! Με τον Ολυμπιακό θα έχανε 5.
Απέναντι στους Πειραιώτες είχε πετύχει 9 γκολ. Τα 6 στο Πρωτάθλημα και τα 3 στο Κύπελλο Ελλάδας. Δεν καταλάβαινε από έδρες ο Δομάζος. Στην πρώτη του χρονιά στον ΠΑΟ η ομάδα του κέρδισε 4-1 στο Καραϊσκάκη και πήρε τελικά το Πρωτάθλημα κόντρα στην ΑΕΚ στο μπαράζ το 1960.
Το πιο ωραίο γκολ που έχει πετύχει το σημείωσε το 1974 στο παλιό Καραϊσκάκη.
Από πλάγιο άουτ του Δημητρίου η μπάλα φτάνει στον Μίμη Δομάζο που έχει πλάτη το τέρμα του Ολυμπιακού. Με εκπληκτικό ανάποδο ψαλίδι έστειλε τη μπάλα να αναπαυτεί στα δίχτυα του Πουπάκη.
Το γκολ με ανάποδο ψαλιδάκι του Μίμη Δομάζου απέναντι στον Ολυμπιακό
Στα χρόνια που έπαιξε μπάλα ο Δομάζος στον Παναθηναϊκό η ομάδα της Αθήνας πήρε 9 πρωταθλήματα και εκείνη του Πειραιά πήρε 5.Το 1978-79 πήρε το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ κόντρα… στον Ολυμπιακό. Οι δύο ομάδες ισοβάθμισαν και ορίστηκε μπαράζ. Ο Ολυμπιακός “φώναζε” για τη διαιτησία και δεν κατέβηκε να παίξει. Έτσι το πρωτάθλημα πήγε στην ΑΕΚ.
«Έτρεμαν την ΑΕΚ τότε, γι’ αυτό δεν εμφανίστηκαν στο γήπεδο» είχε πει πολλά χρόνια μετά για την απόφαση του Ολυμπιακού να μην αγωνιστεί, ο Μίμης Δομάζος.
Σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις του είχε πει ότι η πρώτη ομάδα που υποστήριξε ήταν ο Ολυμπιακός.
{— Ήσουν πάντα Παναθηναϊκός;
—Όχι, και αυτό είναι ίσως το περίεργο. Η πρώτη ομάδα που αγάπησα και υποστήριξα με την καρδιά μου ήταν ο Ολυμπιακός. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά δεν κατέβαινα στον Πειραιά να δω τα παιχνίδια του. Τώρα βέβαια δεν έχω προβλήματα συλλογικών συμπαθειών. Ο Παναθηναϊκός είναι η ζωή μου.}. Απόσπασμα από συνέντευξή του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ…
Ο αείμνηστος Σάββας Θεοδωρίδης που ξεκίνησε και εκείνος να παίζει στην Άμυνα Αμπελοκήπων είχε πει ότι ο Μίμης ήταν Ολυμπιακάκιας ενώ ο ίδιος είχε διηγηθεί σε εκπομπή του Γιώργου Λιάνη μια ιστορία με τον περίφημο Τελικό του Κυπέλλου του 1969 ο οποίος κρίθηκε στο κέρμα.
Το βίντεο από την εκπομπή
Ο Μίμης Δομάζος υπήρξε Πρόεδρος και από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του ΠΣΑΠ. Δεν θέλησε να γίνει προπονητής αλλά πάντα ήταν κοντά στον ΠΑΟ και στα μικρά παιδιά.
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που έφτιαξε μια Ακαδημία για να μαθαίνει ποδόσφαιρο στα παιδιά χωρίς λεφτά. Το αντίτιμο ήταν τροφές για τα αδέσποτα ζώα.
Για μια πορτοκαλάδα ή ένα κοστούμι
Ποιο ήταν όμως το αντίτιμο για τη μεταγραφή του από την Άμυνα Αμπελοκήπων στον Παναθηναϊκό. Έχει γραφτεί πως του έδωσαν μια πορτοκαλάδα και μια εμφάνιση. Επίσης έχει ειπωθεί ότι πήρε δώρο ένα κοστούμι.
Πάντως σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, το 1959, ο Μίμης Δομάζος έπαιρνε κάθε μήνα εξακόσιες δραχμές και τις έδινε στην μητέρα του.
Μαζί της μεγάλωσε όταν αποφάσισαν να χωρίσουν οι γονείς του. Γεννήθηκε εκεί στο Μαιευτήριο «Έλενα» στους Αμπελοκήπους απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Η μαμά του, η Ουρανία, δούλευε στο Μαιευτήριο και είχε καταγωγή από τη Μικρά Ασία.
Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του υγιεινομικού. Μεγάλωσε μέσα στην Κατοχή. Έζησε δύσκολα, έκανε διάφορες δουλειές αλλά όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ήταν «γεννημένος ποδοσφαιριστής». Περίμενε απλά την ώρα του.
Όταν πήγε στον Παναθηναϊκό τον δοκίμασαν στην αρχή στα εξτρέμ αλλά δεν έπαιρνε πάσες. Δεν απέδιδε. Γρήγορα όμως έγινε το απόλυτο 10αρι του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο «στρατηγός» του.
«Μίμη, μη φύγεις»
Στον Παναθηναϊκό έζησε ότι είχε ονειρευτεί. Ίσως στην καριέρα του να είχε ονειρευτεί να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, που ήθελε και εκείνον και τον Μίμη Παπαϊωάννου.
Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα τον διώξουν από τον ΠΑΟ. Έγινε το 1978. Μετά από ένα παιχνίδι στην Καβάλα είχε ακουστεί ότι είχε πάει στα μπουζούκια με τον Αντωνιάδη και μετά από λίγες ημέρες τους έφαγαν. Είχε γράψει η «Αθλητική Ηχώ» για τα μπουζούκια και ήταν η αρχή του τέλους.
Πήγε στην ΑΕΚ πήρε το Πρωτάθλημα, ξεκίνησε και την επόμενη σεζόν (1979-80) αλλά τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς δόθηκε στον ΠΑΟ για να κλείσει εκεί την καριέρα του. Σε ένα παιχνίδι με την Καβάλα το έκανε. Το 1980. Με την Καβάλα πάλι. Με την Εθνική Ελλάδος έκανε την τελευταία του εμφάνιση σε ένα φιλικό με την Αυστραλία το 1980 με τον κόσμο να φωνάζει «Μίμη μη φύγεις».
«Δεν έφυγα με διώξανε»
Για το… ξήλωμά του από την ομάδα της καρδιάς του είχε πει: «Δεν έφυγα, με διώξανε. Εμένα, τον Αντωνιάδη και τον Τζόρτζεβιτς μας διώξανε. Να μην τα συζητάμε, περάσανε αυτά, πάνε. Τότε παίζαμε για τη φανέλα, για την αξιοπρέπειά μας, για τον κόσμο. Δεν παίζαμε για τα λεφτά γιατί δεν ήμασταν επαγγελματίες, ήμασταν όλοι Ελληνόπουλα στο πρωτάθλημα. Κι όταν κάναμε τη μεγάλη πορεία προς το Γουέμπλεϊ, πήραμε κάτι λεφτά τότε».
Τότε έδιωξαν και τον Αντώνη Αντωνιάδη ο οποίος πήγε στον Ολυμπιακό. Για τον Μίμη φρόντισε ο «καπετάνιος» να αποκαταστήσει την τάξη.
Ο διωγμός του από τον ΠΑΟ ήταν η πιο πικρή στιγμή της καριέρας του. Το είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή του: «Όταν μας έδιωξαν με τον Αντωνιάδη από τον Παναθηναϊκό. Είχα φτάσει 36 και νόμιζαν ότι εγώ τελείωσα. Κι όμως πήγα στην ΑΕΚ και η ΑΕΚ πήρε και το πρωτάθλημα. Μετά ήρθε ο Βαρδινογιάννης πρόεδρος, ξαναγύρισα και τέλειωσα την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό».
Πελέ, Εουσέμπιο, Μπεκενμπάουερ και Κρόιφ
Ο Μίμης Δομάζος είχε την ευκαιρία να παίξει απέναντι σε τεράστιους παίκτες. Στον Πελέ, στον Κρόιφ, στον Ματσόλα, στον Ριβέρα, στον Εουσέμπιο, στον Μπεκενμπάουερ.
Με τον Πελέ έπαιξε αντίπαλος το καλοκαίρι του 1961 στη Λεωφόρο. Τότε η Σάντος κέρδισε 3-2 τον Παναθηναϊκό. Για εκείνη τη μάχη είχε πει: «Με φοβόντουσαν αυτοί, δεν τους φοβήθηκα ποτέ! Ο Πελέ πήγε να μου βγάλει τα μάτια! Αλλού πήγα εγώ, αλλού πήγε η μπάλα, με τη Σάντος, κι επειδή τον… κορόιδεψα, μου έχωσε τα δυο δάχτυλα στα μάτια, όπως τον περίμενα στη σέντρα. Ζαλίστηκα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά του είπα κάτι… γαλλικά».
Την Πορτογαλία του Εουσέμπιο την κέρδισε με την Εθνική Ελλάδας με 4-2. Μόνο που η Ελλάδα του Δομάζου, του Σιδέρη, του Κούδα, του Μποτίνου και του Παπαϊωάννου δεν πήγε ποτέ σε εκείνο το Μουντιάλ του 1970.
Στις 16.11.1969 η Ελλάδα μένει στο 1-1 με τη Ρουμανία και αποχαιρετά τα όνειρα τα Μουντιάλ. Και ας είχε ένα 4-2 και ένα 2-2 με την πανίσχυρη Πορτογαλία.
«Καλύτερη από την ομάδα του 2004»
Για εκείνη την μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε είχε δηλώσει: «Για ένα γκολ πήγαν οι Ρουμάνοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Αν πήγαινε τότε η εθνική στο Μεξικό, πολλά παιδιά από εμάς θα έπαιζαν στο εξωτερικό».
Στην ίδια συνέντευξη στο ΑΠΕ είχε κάνει και σύγκριση της ομάδας του 1970 με εκείνη που κατέκτησε το Euro το 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας: «Εκείνη η εθνική ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Ακόμη κι από αυτή που κατέκτησε το Euro 2004».
Η Ελλάδα του Δομάζου, του Δεληκάρη και των άλλων παιδιών το 1974 πήρε 2-2 από τη Δυτική Γερμανία του «Κάιζερ» και του Μίλερ. Την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία. Με την εκπληκτική σέντρα του Δομάζου ο Γιώργος Δεληκάρης έβαλε εκείνο το καταπληκτικό γκόλ που άφησε άφωνους Μπεκενμπάουερ και Μάγερ.
Το εκπληκτικό γκολ του Γιώργου Δεληκάρη μετά από καταπληκτική σέντρα του Μίμη Δομάζου επί της Γερμανίας το 1974
Τον Γιόχαν Κρόιφ και την παρέα του τους συνάντησε στις 2 Ιουνίου 1971 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Γουέμπλεϊ.
Τον σέβονταν τον Κρόιφ και τον Άγιαξ αλλά δεν τους φοβήθηκε. Σε εκείνο το παιχνίδι τον μάρκαραν ο Νέεσκενς και ο Βάσοβιτς αλλά ο Άγιαξ δεν παιζόταν.
«Όταν φτάσαμε στον τελικό με τον Άγιαξ, δεν είχαμε απέναντί μας μόνο τον Κρόιφ. Ήταν μία ομάδα που δούλευαν όλοι οι παίκτες. Μόνο ο τερματοφύλακας δεν δούλευε. Αν είχαμε λίγο τύχη -γιατί πρέπει να έχεις και τύχη στο ποδόσφαιρο- θα μπορούσαμε να τους είχαμε αποκλείσει εμείς και να πάρουμε το κύπελλο» είχε πει ο Δομάζος για τον Άγιαξ.
Ο Αντώνης Αντωνιάδης είχε δηλώσει πως όταν έπαιξαν μετά από χρόνια οι δύο ομάδες σε επίπεδο παλαιμάχων ο Κρόιφ είχε ρωτήσει: «Που είναι αυτός ο κοντός γίγαντας;».
Ο Μίμης Δομάζος είχε μιλήσει για την συμβολή του Πούσκας στην επιτυχία του 1971: «Τον Φέρεντς Πούσκας. Μας έδωσε αυτό που δεν είχαμε: την αξιοπρέπεια. Μας είπε 11 παίζουν αυτοί, 11 παίζετε κι εσείς. Αν χάσετε δεν θα σας ακούσει κανείς, αν κερδίσετε όμως θα σας ακούσει όλος ο κόσμος. Είχε βέβαια και απίστευτο αριστερό πόδι! Κι ο Μέσι που έχει το πόδι το καλό, δεν είναι σαν του Πούσκας. Πηγαίναμε στο κλειστό της Λεωφόρου κι έβαζε καλάθι με το πόδι».
Η Βουγιουκλάκη και ο Γκάλης
Κάποτε είχε αποκαλύψει ότι σε διαγωνισμό του ευρείας κυκλοφορίας «Φαντάζιο» είχε ξεπεράσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Κάποια στιγμή είχε γίνει μία ψηφοφορία με πρόσωπα από όλα τα αθλήματα και επαγγέλματα ποιος θα βγει πρώτος. Θυμάμαι ότι στο τέλος είχα μείνει εγώ και η Βουγιουκλάκη και τελικά την πέρασα. Τότε, είχε έρθει στο “Ζυγό” στην Πλάκα για να με βρει, να δει ποιος ήταν αυτός που την πέρασε», είχε πει ο Μίμης Δομάζος.
Ήταν μέσα στους 100 κορυφαίους Έλληνες και ήταν περήφανος για αυτό. Ήταν και για κάτι άλλο περήφανος: «Η συμμετοχή μου ως λαμπαδηδρόμου, κρατώντας, μετά τον Νίκο Γκάλη, τη δάδα για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Στιγμές που δεν σβήνουν ποτέ από το μυαλό σου».
‘Ήταν στην Τελετή Έναρξης του «Αθήνα 2004».
«Δεν θέλει να χάνει ούτε σε προπόνηση»
Κλείνοντας θα δανειστούμε τα λόγια του Αντώνη Αντωνιάδη τα οποία μας δίνουν το στίγμα για το ποιος ήταν ο Μίμης Δομάζος.
«Δεν θέλει να χάνει ούτε στην προπόνηση. Είναι φοβερό αυτό με τον Δομάζο. Περπατά στο δρόμο και βλέπει παιδιά να παίζουν μπάλα και θέλει τρέξει προς την μπάλα, όπως έτρεχε τότε, με την ίδια όρεξη», είχε πει για τον φίλο και συμπαίκτη του ο «Ψηλός».
Ο Μίμης Δομάζος, που εάν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, θα ήταν ίσως τορναδόρος είχε πει για το ποδόσφαιρο: «Είναι η ζωή μου! Πολλοί με παρότρυναν να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Τους απαντούσα πάντα: Ποδοσφαιριστής γεννήθηκα… ποδοσφαιριστής θα πεθάνω!».
Αντίο, Στρατηγέ!!!
