Γράφει ο Σ. Ξυλλος
Σπάει η σκοτεινή αλυσίδα της ψηφιακής προπαγάνδας .
«Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα» είχε τίτλο ένα από τα βίντεο της «Ομάδας Αλήθειας», που αποθέωνε τον Κ. Μητσοτάκη, τον Ιανουάριο του 2025. Πού να φανταστούν, βέβαια, τότε οι “συντάκτες” της Ομάδας ότι εκείνος ο τίτλος που έβαλαν έμελλε -μόλις 3 μήνες μετά- να καταγραφεί στην Ιστορία ως το άκρον άωτον της υποκρισίας, του ψεύδους και της πολιτικής κατάπτωσης, που θα τους χαρακτηρίζει για πάντα!
Το φαινόμενο της πολιτικής διαδικτυακής προπαγάνδας, με οργανωμένες ομάδες που κινούνται στα όρια της πολιτικής και της παραδημοσιογραφίας, που πληρώνονται(;) από τα κόμματα με μοναδικό στόχο τη δολοφονία χαρακτήρων των αντιπάλων, δυστυχώς στην εποχή μας, όχι μόνο έχει παγιωθεί αλλά και εξελίσσεται σε βασικό εργαλείο πολιτικής αντιπαράθεσης. Και φυσικά, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτή την τάση, με το πιο χαρακτηριστικό –και πλέον τεκμηριωμένο– παράδειγμα τη λεγόμενη «Ομάδα Αλήθειας» της ΝΔ.
Η Ομάδα της …Μισής Γαλάζιας Αλήθειας
Η εν λόγω ομάδα, που ιδρύθηκε επί κυβέρνησης Σαμαρά και συνέχισε να λειτουργεί με ανανεωμένο πρόσωπο επί των ημερών Μητσοτάκη, παρουσιάστηκε αρχικά ως ένα εργαλείο εθελοντικής επικοινωνιακής υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας, που το δημιούργησαν κάποιοι ανώνυμοι πολίτες – ψηφοφόροι της ΝΔ, οι οποίοι απλά σχολίαζαν αυτά που ήθελαν, ως είχαν το δικαίωμα. Γιατί αυτό πίστευαν….
Στην πράξη, βέβαια, η εν λόγω Ομάδα αποδείχθηκε ότι ήταν ένας -καθόλου εθελοντικός αλλά αντιθέτως καλά αμειβόμενος- οργανωμένος μηχανισμός -μεσω ιδιωτικών εταιρειών ειναι αλήθεια – δολοφονίας χαρακτήρων, με στοχευμένες επιθέσεις, που εξυπηρετούσαν πολιτικές σκοπιμότητες. Οι πρόσφατες δε αποκαλύψεις έφεραν στο φως ένα πλέγμα διαπλοκής, σύμφωνα με το οποίο οι συντάκτες της «Ομάδας Αλήθειας» αμείβονταν, από το 2018, από την εταιρεία Blue Skies (των Βαρβιτσιώτη – Ολύμπιου), η οποία είχε άμεση πρόσβαση σε κρατικές χρηματοδοτήσεις. Που σημαίνει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την πρώτη της μέρα μέχρι και σήμερα, χρηματοδοτεί σταθερά τον κομματικό προπαγανδιστικό της βραχίονα μέσω τρίτων, στοιχείο που παραπέμπει σε σήψη και θεσμικό εκτροχιασμό. Σημαίνει επίσης και κάτι ακόμη. Ότι οι συντάκτες της Ομάδας δεν έγραφαν αυτά που έγραφαν γιατί τα πίστευαν. Τα έγραφαν γιατί κάποιοι πιθανά τους πληρώνανε. Δεν ήταν το σχόλιό τους. ‘Ήταν η «βρώμικη» δουλειά τους. Ήταν μια σχέση «δούναι και λαβείν». «Δολοφονούσαν» διαδικτυακά τους αντιπάλους των αφεντικών τους, και ανταμειβόντουσαν για αυτό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στελέχη αυτής της ομάδας -εκτός από τον μισθό που έπαιρναν κάθε μήνα- κατέλαβαν, μετέπειτα, θέσεις στο Μέγαρο Μαξίμου και σε κρατικούς φορείς.
Η ομάδα για όλες τις δουλειές (του κόμματος)
Η υπόθεση της «Ομάδας Αλήθειας» δεν είναι απλώς το σύμπτωμα ενός ευρύτερου προβλήματος διαπλοκής μεταξύ πολιτικής εξουσίας, ιδιωτικών συμφερόντων και ψηφιακής προπαγάνδας. Είναι και μια κραυγαλέα περίπτωση πολιτικής στοχοποίησης, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Χάρη Δούκα, απέναντι στον οποίο η Ομάδα Αλήθειας επέδειξε τεράστια εμμονή κατά την προεκλογική περίοδο για την εσωκομματική κάλπη του ΠΑΣΟΚ, σε σημείο που ενόχλησε ακόμη και τους δεξιούς ψηφοφόρους, μιας και ουσιαστικά η Ομάδα δεν ασκούσε κριτική στους ιδεολογικούς αντιπάλους της ΝΔ (σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να σχολιάζει αρνητικά όλους τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ) αλλά αντιθέτως ασχολήθηκε μόνο με έναν υποψήφιο! Γιατί τους χρηματοδότες της Ομάδας Αλήθειας -και τους συντάκτες της- δεν τους ενδιέφερε καμία ιδεολογία. Τους ενδιέφερε μόνο το πρόσωπο. Και είναι και λογικό…
«Χτυπήστε αλύπητα τον Δούκα»
Ο Χάρης Δούκας, καθηγητής στο ΕΜΠ και Δήμαρχος Αθηναίων, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, κατέβηκε υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματός του, σε μια περίοδο που η πολιτική συζήτηση στην κεντροαριστερά επικεντρωνόταν στην αναζήτηση πολιτικής ταυτότητας και ηγετικής φυσιογνωμίας. Και ο Δούκας ήταν ο μόνος υποψήφιος (από όλους), που είχε αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει εκλογές απέναντι σε έναν Μητσοτάκη (δεδομένης της τεράστιας ανατροπής που έκανε στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών απέναντι στον ανιψιό Μπακογιάννη).
Επίσης, ο Χάρης Δούκας (εφόσον εκλεγόταν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ) σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν ένας βολικός συνομιλητής για τη ΝΔ, όπως ενδεχομένως η -αγαπητή στη ΝΔ- Άννα Διαμαντοπούλου (που την αποθέωναν δημόσια Μητσοτάκης και Άδωνις) ή ο Παύλος Γερουλάνος, που η σκληρή αντιπολίτευση δεν ήταν ποτέ το χαρακτηριστικό του.
Όταν, λοιπόν, έχεις απευθείας κανάλια επικοινωνίας -ακόμη και μέσω της ελιτ- με τους 2 βασικούς υποψηφίους του αντιπάλου κόμματος αλλά όχι με τον τρίτο, τι πιο λογικό να θες να χάσει ο τρίτος…
Και αυτό ακριβώς έγινε. Η “εντολή” προς τα «παιδιά» της Ομάδας κάποιοι εικάζουν οτι ήταν προφανώς σύντομη και ξεκάθαρη: «Χτυπήστε αλύπητα τον Δούκα. Να μην εκλεγεί Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ». Μόνον έτσι εξηγείται αυτό που ακολούθησε από τον γαλάζιο προπαγανδιστικό μηχανισμό.
Κατά την προεκλογική περίοδο των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ, η «Ομάδα Αλήθειας» ανέβασε 23 (!) βίντεο που στοχοποιούσαν, σατίριζαν, αποδομούσαν ή αλλοίωναν δηλώσεις του Χάρη Δούκα, ενώ για όλους τους υπόλοιπους υποψηφίους δεν υπήρξε καμία ανάρτηση! Η επικοινωνιακή επίθεση που δέχθηκε από την εν λόγω «Ομάδα» ο Χάρης Δούκας (ο άνθρωπος που κέρδισε τον ανιψιό του Μητσοτάκη) –καθόλη τη διάρκεια της καμπάνιας του– ήταν πρωτοφανής. Το αποτέλεσμα ήταν ένας ιδιότυπος εκλογικός πόλεμος χαρακωμάτων «με διαδικτυακούς μισθοφόρους», στον οποίο η πολιτική κριτική έδωσε τη θέση της στην προσωπική σπίλωση, η θεσμική αντιπαράθεση αντικαταστάθηκε από τρολς, και η αλήθεια θάφτηκε κάτω από τον ψηφιακό θόρυβο.
Όταν η κυβέρνηση προστατεύει τις σκιές
Η στοχοποίηση του Χάρη Δούκα (που αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση) δεν αφορά μόνο στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι ο καθρέφτης μιας πολιτικής παρα-κουλτούρας, που αντί για ιδέες επιστρατεύει σκιές. Κι όσο η προπαγάνδα υποκαθιστά τον διάλογο, τόσο η δημοκρατία απομακρύνεται από την ουσία της, την ελεύθερη και τίμια αντιπαράθεση.
Όλη αυτή η βρωμερή υπόθεση, που απασχολεί την ελληνική επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, αναδεικνύει ξεκάθαρα την ανάγκη αποδόμησης όχι μόνο της συγκεκριμένης «Ομάδας», αλλά και ενός ολόκληρου μοντέλου πολιτικής αντιπαράθεσης που στηρίζεται στην πόλωση, στη διαστρέβλωση και στην επιλεκτική στοχοποίηση. Η δύναμη τέτοιων μηχανισμών, άλλωστε, είναι ήδη αντικείμενο μελέτης και σε διεθνές επίπεδο. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της Deutsche Welle, το οποίο αναφέρεται συνοπτικά και στην ελληνική περίπτωση, η χρήση «ψηφιακών στρατών» από κυβερνήσεις αποτελεί απειλή για τον ελεύθερο δημόσιο διάλογο και υπονομεύει τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Γιατί η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε καθεστώς ψηφιακής τρομοκρατίας. Και η κοινωνία δεν μπορεί να ανέχεται μηχανισμούς προπαγάνδας που, αντί να υπηρετούν την αλήθεια, επέλεξαν να την «κατασκευάζουν» με αμοιβή και κατά παραγγελία.
πηγή ΟΜΑΔΑ ΑΛΛΑΓΗΣ
