Πολλοί μιλάνε σήμερα για άλλη μία ψήφο τιμωρίας που έρχεται…
Μια ψήφο την οποία πολλοί βλέπουν… ότι θα την καρπωθεί ο ένας από τους βασικά υπεύθυνους των εννέα μνημονιακών χρόνων.
Την 7η Ιουλίου όμως, να μην γυρίσει σελίδα η τύχη της χώρας μας και όποια κυβέρνηση θέλει προκύψει…
Είναι αναγκαίο να δοθεί συνέχεια στη δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε οι ίδιοι την τύχη της πατρίδας μας…
Κάτι που βεβαίως δεν έγινε στα πέντε “μαύρα” χρόνια της υποταγής και… αχνοφάνηκε μια ελπίδα στο τελευταίο χρονικό διάστημα!
Είναι απαραίτητο στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, να υπάρξει μια ψήφος ελπίδας για τη χώρα, πέρα από τον εντέχνως καθοδηγούμενο θυμό και τις όποιες πικρίες δημιουργούνται από αυτόν…
Γιατί δεν νομίζω ότι κανείς δεν θέλει να παραμείνει η Ελλάδα στη σημερινή πορεία ανάκαμψης και να επιστρέψει στο χάος της αβεβαιότητας και της στέρησης της ελπίδας.
Οφείλουμε να ξεφύγουμε από τα καταδικαστικά αποτελέσματα των αφρόνων πολιτικών που προηγήθηκαν των μνημονίων και χρειάζονται γι’ αυτό σταθερές απόψεις, πυγμή, όραμα, χρονοδιάγραμμα και κυρίως πραγματική στροφή στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας.
Χρειάζεται οι αποφάσεις να είναι μιας κυβέρνησης με δυνατή λαϊκή εντολή, η οποία θα απαγορεύει παζαρέματα και εύθραυστες συμφωνίες, που οδηγούν σε πολιτικούς εκβιασμούς και καταστροφικούς συμβιβασμούς.
Όποιος θα είναι η διάδοχη μέρα, έχει υποχρέωση να θέσει σαν όρο στον εαυτό του…
Να ακολουθήσει πρωτίστως και με ευλάβεια, πολιτική με σεβασμό στον Έλληνα πολίτη και την οικογένειά του.
Είναι υπέρτατη ανάγκη, όσοι θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στη χώρα μας, να ακούσουν τη φωνή του Έλληνα.
Αυτό είναι σήμερα το ζητούμενο από πολιτική και πολιτικούς.
Να δει ο πολίτης την πολιτική, όπως είναι ανάγκη να διαμορφωθεί σήμερα και όχι όπως την βίωνε μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Να τη δει χωρίς ξεθωριασμένες πριμαντόνες, που υπάρχουν ακόμα μέσα στις πολιτικές παρατάξεις και οι οποίες είναι ώρα να καταλάβουν, πως οι νοοτροπίες του παρελθόντος που τους διακατέχουν, δεν υπήρξαν ποτέ ιδεολογία για κανέναν άλλον, εκτός από τους ίδιους και μόνο.
Στην Ελλάδα του σήμερα, με μια κοινωνία που έδειξε ότι ξέρει να κρατάει το κεφάλι της ψηλά, πρέπει να μιλάς πλέον μόνον όταν έχεις κάτι να της πεις…
Ειδάλλως, η σκληρή πραγματικότητα της απαξίωσης, θα συνεχίσει να είναι η απάντηση σε όσους ακόμη μιλούν… χωρίς να λένε τίποτα!
