Πόσα κρεμμύδια έχουμε ξεφλουδίσει μέχρι τώρα;

Θυμούμενος λόγια σοφά, στη σκέψη μου έρχεται ότι η ζωή μοιάζει με το κρεμμύδι. Όσο το ξεφλουδίζει κάποιος τόσο περισσότερο δακρύζει.

Και το θυμήθηκα, παρακολουθώντας όλες τις τελευταίες μέρες, τόσο τις εξελίξεις στην πρόταση μομφής για την κυβέρνηση που προηγήθηκε, όσο και στο ξεκίνημα της συζήτησης σήμερα, για την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Καταγγελίες, αντεγκλήσεις, ενστάσεις, μέχρι και απειλές για μια εν εκ νέου πρόταση μομφής και… πάει λέγοντας..!

Πόσα κρεμμύδια έχουμε ξεφλουδίσει μέχρι τώρα; Μπορεί να τα μετρήσει κανείς;

Σήμερα, φτάσαμε ακόμη στο σημείο, κάποιοι πολλοί απ’ αυτούς που έχουν αναλάβει το έργο της πολιτικής μας αποκολοκύνθωσις, να “παρακαλούν” και να θεωρούν… “κατόρθωμα”, το να τοποθετηθούν επί αυτού του θέματος, άνθρωποι που μας “δώρισαν” την απόγνωση και μακροχρόνια σιωπούν!

Και γιατί να σπάσουν την σιωπή τους και για τι να μιλήσουν δηλαδή; Για τότε που ήθελαν, ό,τι δεν θέλουν σήμερα; Τα ξεχάσαμε όλα; Και αν τοποθετηθούν… και λοιπόν; Θα αλλάξουν με την πολιτική δοκιμασμένη ρητορική τους, ένα προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα; Όχι βέβαια. Το κρεμμύδι θα γίνει… κρεμμυδόσουμα σαν δεύτερο πιάτο με μια πολύ άνοστη πολιτική μανέστρα!

Αν η συμφωνία των Πρεσπών είναι “προδοτική”, τότε οι συμφωνίες των μνημονίων της εξαθλίωσης και των αυτοκτονιών, τι ήταν; Ποιοι ήταν αυτοί που μας έφεραν τα μνημόνια; Δεν ήταν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα μιλούν για προδοσίες;

Όσο λοιπόν κάποιος ξεφλουδίζει το πολιτικό “κρεμμύδι” τόσο περισσότερο δακρύζει για την Ελλάδα και το αύριό της!

Τελικά, ζούμε μέσα στο θαύμα, η ύπαρξή μας είναι ένα μεγάλο, πολύπλευρο θαύμα και το μόνο που δεν πιστεύουμε είναι το θαύμα. Και αυτά λόγια σοφά!