ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ
Σ’ αυτούς που έφυγαν και γι’ αυτούς που θυμούνται…
Μία πολύ συνηθισμένη ερώτηση που απευθύνεται στους ιατρούς είναι, πως διαχειρίζονται τον πόνο, την δυστυχία ή και τον θάνατο των ασθενών τους.
Μετά από αρκετές δεκαετίες ασκήσεως μαχόμενης ιατρικής, μπορώ να καταθέσω ότι δεν υπάρχει συνταγή ή εύκολη απάντηση, γιατί κάθε άρρωστος είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα με διαφορετικές αντιδράσεις, εκδηλώσεις και ανάγκες. Ο δε θάνατος, ειδικά ανθρώπων που με τα χρόνια γίνονται φίλοι, δεν γίνεται ποτέ αποδεκτός.
Υπάρχει όμως συχνά η παρήγορος αμβροσία της αγάπης και της ευγνωμοσύνης συγγενών με τους οποίους μοιραστήκαμε χαρές, νίκες ασθενειών και άλλες ευχάριστες εμπειρίες.
Πριν από λίγα χρόνια, κάλεσα συμμαθητές μου από την Κερύνεια σ’ ένα παραθαλάσσιο εξοχικό που θυμίζει έντονα την αγαπημένη πατρώα γη. Όταν έκανα την πρόσκληση, είχα ιδιαίτερη αγωνία για έναν από τους παιδικούς φίλους. Το σπίτι του βρισκόταν στο σημείο όπου έγινε η απόβαση των Τούρκων. Όντας επιστρατευμένος έφεδρος αξιωματικός βρέθηκε εκεί με δύο άλλους συναδέλφους του, το ξημέρωμα εκείνης της πιο σκοτεινής ημέρας του Ιουλίου του ’74.
Οι πυκνοί πυροβολισμοί των εισβολέων δεν τους επέτρεψαν να μπουν στο σπίτι, έτσι έμαθε αργότερα ότι ήδη κείτονταν μέσα νεκρά, θύματα των βαρβάρων, άμαχα αγαπημένα πρόσωπα της οικογενείας του.
Τον φόβο ότι μπορεί να του κάνω κακό αντί καλό, μοιράστηκα με τους άλλους δύο αλλά από κοινού αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Όταν πρωτοήλθε, πάγωσα όταν είδα μία σκιά πάνω στο πρόσωπό του και άκουσα να λέει: «Αχ! πόσο μου θυμίζει το Πέντε Μίλι αυτή η θάλασσα και το Νησάκι».
Λίγο αργότερα βάλαμε τις μάσκες και κολυμπήσαμε μέχρι που συμπληρώσαμε μία βόλτα γύρω από το νησάκι. Καθίσαμε στην άμμο και γεμάτος συγκίνηση, με υγρά μάτια μου είπε ότι ένιωσε πως βρέθηκε ξανά, στην αγαπημένη δική του θάλασσα, όπως ήταν ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ. Περιττό, να περιγράψω τη χαρά και την ανακούφιση όλων μας.
Θυμήθηκα αυτή τη σκηνή γιατί πριν λίγες ημέρες συνάντησα έναν θαυμάσιο κύριο που κάθε κουβέντα του συνιστά παράδειγμα και διδαχή. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος υποφέρει βασανιστικά, χρόνια τώρα, από τον χαμό της προσφιλούς του συζύγου.
Μια από τις εκδηλώσεις του μαρτυρίου του, είναι η αδυναμία να επισκεφθεί το αγαπημένο του εξοχικό το οποίο έχει συνδέσει άρρηκτα με τις αναμνήσεις και την παρουσία της. Είχε κινήσει αρκετές φορές να πάει, αλλά όταν πλησίαζε έβλεπε την άδεια θέση του συνοδηγού και επέστρεφε καταπονημένος και δυστυχής.
Θυμήθηκα για πολλοστή φορά τον αγαπημένο μου Δάσκαλο Κωνσταντίνο Γαρδίκα που συχνά έλεγε ότι πρώτα πρέπει να γίνουμε Ιατροί και μετά ειδικοί. Πήρα την πρωτοβουλία και το θάρρος να τον προτρέψω, χωρίς να έχω την αρμοδιότητα, να πάει στο εξοχικό τους με τα παιδιά και τα εγγόνια του συνοδηγούς.
Κάτι μέσα μου λέει πως σε λίγο καιρό, θα μου αναγγείλει ότι πήγε με την νέα σύνθεση στο αγαπημένο του καταφύγιο και παράλληλα ζωντάνεψαν ωραίες αναμνήσεις του παρελθόντος….
Νίκος Ερρ. Ιωάννου
Καρδιολόγος
