της Δέσποινας Σπανού
Η κυβέρνηση τυφλωμένη από την αλαζονεία της αλλά και πραγματικά πιεσμένη μετά τις μεγάλες
κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών, επικαλείται τώρα ως θέσφατο την ανάγκη σεβασμού στις
αποφάσεις της Δικαιοσύνης, ανεξάρτητα από τους χειρισμούς που έχουν γίνει μέχρι τώρα από τους
αρμόδιους δικαστικούς.
Η αλήθεια είναι ότι η έκφραση «Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» ηχεί στ’ αυτιά των πολιτών ως ανέκδοτο και
δυστυχώς αυτό δεν αφορά μόνο τα Τέμπη αλλά είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα του Ελληνικού κράτους,
απλώς στην περίπτωση των Τεμπών υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθησία της ελληνικής κοινωνίας και οι
απαράδεκτοι χειρισμοί της ηγεσίας της Δικαιοσύνης αναδεικνύονται περισσότερο.
Από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους η Δικαιοσύνη ήταν το μακρύ χέρι της Εκτελεστικής Εξουσίας. Από την
εμβληματική δίκη των Πλαπούτα και Κολοκοτρώνη το 1834, που καταδικάστηκαν σε θάνατο χωρίς
αποδεικτικά στοιχεία και οι δυο δικαστές που διαφώνησαν (Τερτσέτης και Πολυζωίδης) απολύθηκαν και
διώχθηκαν δικαστικά, μέχρι σήμερα η Δικαιοσύνη (στην πλειοψηφία της) είναι απολύτως μεροληπτική,
ελεγχόμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση και κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών αγωνιστών. Οι
περιπτώσεις που δικαστές σεβάστηκαν την ιδιότητατους και ανταποκρίθηκαν στο καθήκον τους και ειδικά σε
πολύ σημαντικές δίκες (όπως ο Σαρτζετάκης και ο Δελαπόρτας στη δίκη για τη δολοφονία του Λαμπράκη)
αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις.
Την ευθύνη για την Δικαιοσύνη έχουν βασικά οι κυβερνήσεις αλλά και όσοι ψήφισαν ή ανέχονται το
απαράδεκτο άρθρο 90 παρ.5 του Συντάγματος, με βάση το οποίο η ηγεσία των Ανωτάτων Δικαστηρίων
διορίζεται από την κυβέρνηση και έτσι μπορούν, μέσω της υπηρεσιακής τους εξέλιξης, να επηρεάζουν και
τους κατώτερους δικαστές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι οι δικαστές δεν έχουν την προσωπική τους
ευθύνη, με δεδομένο μάλιστα ότι με βάση το Σύνταγμα, έχουν πολλές ασφαλιστικές δικλείδες.
Δεν είναι δυνατόν λοιπόν η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κ. Κλάπα να απαιτεί τον σεβασμό στους χειρισμούς
της Δικαιοσύνης, όταν οι ίδιοι οι δικαστές την διασύρουν.
– Ποιος σεβασμός στην Δικαιοσύνη, όταν βγάζουν αποφάσεις για τις αποδοχές τους κρίνοντας
αντισυνταγματικές τις όποιες περικοπές υπέστησαν, αλλά συνταγματικές για όλους τους άλλους
εργαζόμενους; Η πρώην ΠτΔ κ. Σακελλαροπούλου ως δικαστής είχε κρίνει συνταγματικές όλες τις
περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και φυσικά ανταμείφθηκε γι’ αυτό!
– Ποιος σεβασμός στη Δικαιοσύνη όταν όλες οι απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές;
– Ποιος σεβασμός στη Δικαιοσύνη όταν ο Άρειος Πάγος με μεγάλη πλειοψηφία, μέσα σε λίγες μέρες,
έβγαλε απόφαση ότι μπορούν τα Funds να κάνουν πλειστηριασμούς (απόφαση που είχε
προαναγγείλει ο Στουρνάρας) καταδικάζοντας έτσι πάνω από 700.000 δανειολήπτες να χάσουν τα
σπίτια τους;
– Ποιος σεβασμός στη Δικαιοσύνη όταν ουδείς κυβερνητικός, πολιτικός ή οικονομικός παράγοντας
(πλην του Τζοχατζόπουλου) έχει τιμωρηθεί για σκάνδαλα ή ατασθαλίες; Xαρακτηριστικό παράδειγμα
o Γιάννος Παπαντωνίου (πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας), ο οποίος παρότι είχε καταδικαστεί
πρωτόδικα και ο εισαγγελέας του Τριμελούς Εφετείου ζήτησε ξανά την καταδίκη του για ξέπλυμα
μαύρου χρήματος και για μίζες, απαλλάχθηκε τελικά λόγω αμφιβολιών, διότι το δικαστήριο δέχθηκε
ότι τα χρήματα, του τα είχε δώσει μια θεία του από την Νιγηρία!!!
– Ποιος σεβασμός στη Δικαιοσύνη, όταν άνθρωποι καταδικασμένοι πρωτόδικα για αδικήματα που
απασχόλησαν όλη την κοινωνία (π.χ. Λιγνάδης), αλλά είναι ευνοούμενοι των κυβερνήσεων, ασκούν
έφεση και είναι ελεύθεροι, ενώ άλλοι που δεν είναι αρεστοί στο σύστημα είναι φυλακή για
ασήμαντα αδικήματα;
– Ποιος σεβασμός στη δικαιοσύνη, όταν ο Νίκος Ρωμανός είναι προφυλακισμένος για μισό
αποτύπωμα, και ο Βασίλης Δημάκης πέθανε στη φυλακή νεότατος, μετά από πολλές και
πολυήμερες απεργίες πείνας, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα του να παρακολουθεί το
Πανεπιστήμιο;
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη
και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο χειρισμού της στην υπόθεση των Τεμπών.
Από την αρχή η διαχείριση της υπόθεσης εκ μέρους κυρίως της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, είχε στόχο την
εξυπηρέτηση του αφηγήματος της κυβέρνησης, που μιλούσε για ανθρώπινο λάθος, επιρρίπτοντας την
ευθύνη στον σταθμάρχη. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου προέτρεψε τους συγγενείς να πάνε στην εκκλησία
για παρηγοριά, όταν την επισκέφθηκαν ζητώντας της να παρέμβει! Οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν είχαν
σκοπό μόνο τη συγκάλυψη, την καθυστέρηση ή και την παραγραφή των όποιων αδικημάτων. Οι συγγενείς,
που οι ηρωικές προσπάθειες αυτών έχουν αναδείξει την υπόθεση που πλέον απασχολεί ολόκληρη την
ελληνική κοινωνία, καταλογίζουν στη Δικαιοσύνη πράξεις και παραλείψεις με στόχο την παραποίηση
στοιχείων και την απόκρυψη της αλήθειας. Η Μαρία Καρυστιανού κατέθεσε μήνυση ενάντια στον Εφέτη
ανακριτή Λάρισας Σωτήρη Μπακαΐμη, διότι δεν συμπεριέλαβε στη δικογραφία 649.000 αρχεία ηχητικά και
βίντεο, που αφορούσαν τις πρώτες ημέρες του δυστυχήματος!
Η κυβέρνηση επιτίθεται ισχυριζόμενη συνομωσία εις βάρος της και απαιτώντας τυφλή υπακοή στις
αποφάσεις της Δικαιοσύνης, έτσι όμως προκαλεί περισσότερο την οργή της κοινωνίας.
Το σίγουρο είναι ότι το έγκλημα των Τεμπών ανέδειξε όλα τα προβλήματα που μας πνίγουν και οι
κινητοποιήσεις αποτελούν έκφραση της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης. Τίποτα δεν είναι όπως πριν
και η κυβέρνηση το έχει διαπιστώσει πλέον, για αυτό διαψεύδει τα πάντα, επιτίθεται προκλητικά σε όσους
την κατηγορούν, επιδιώκοντας το θέμα να ξεχαστεί! Θα διαψευσθεί!
Οι χιλιάδες λαού που θα συμμετάσχουν στα συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα, δεν απαιτούν μόνο την
τιμωρία των ενόχων. Εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την τραγική κατάσταση αυτού του τόπου, για την
ακρίβεια, τη φτώχια, τη διάλυση της δημόσιας υγείας, της παιδείας, του κοινωνικού κράτους, των
συγκοινωνιών, την προκλητικά μεροληπτική για τους κοινωνικά αδύναμους απονομή της δικαιοσύνης.
Η μαζικότητα των συλλαλητηρίων στις 28 Φεβρουαρίου θα το αποδείξει. Η επόμενη μέρα θα είναι
διαφορετική.
Η Δέσποινα Σπανού είναι πρώην αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ – Στέλεχος της ΛΑΕ – ΑΑ
